sipariş üstüne


Gerçekten istediğim hayatı yaşayabiliyor muyum, ilgimi çeken şeyleri yapabiliyor
muyum, yoksa sabah 8 akşam 5 buçuk derken ömrüm geçip gidiyor mu, diye rutin hayat
sorgulamamı yaparken bir soru daha sordum kendime, elimde olan bir şeyler yok muydu?
Hayat üzerine ahkâm kesmek için gencim belki, ama kendi yaşadığım kadarını
değerlendirmeme bir engel yok değil mi? Bana sorarsanız hayat hep koşturmacalar içinde
geçiyor, kimsenin hiçbir şeye vakti yok, hep yetişmemiz gereken yerler, yapmamız gereken
şeyler var. Tüm bu koşturmaca içinde gerçek birer modern hayat kölesine dönüşüyor,
yağan yağmurun güzelliğini görmektense ıslandığımıza lanet ediyor, geçtiğimiz sokaklara,
kaldırımlara bakmıyor, her gün karşılaştığımız yüzleri fark etmiyor, saatleri takip edip,
alarmlarla dost oluyoruz. Her günün akşamında hayal kırıklığına uğruyor, sonra da suçu
kalabalığa ve trafiğe atıyoruz... Tüm bu koşturmacanın içinde yemek yemeye bile vaktimiz
olmadığına kanaat getiriyor, Fast Food furyasının esiri oluyor, öğünleri geçiştiriyor, içkileriyse
sevdiğimizden değil, sarhoş olup unutmak için içiyoruz.

Şehrin yüksek bir yerinden çekilmiş görüntüler olur ya, filmlerde, ana haberlerin
başlangıcında, hızlandırılmış. Şehrin ışıkları yıldızları zaten görünmez yapmıştır, ve
ana yollarda seyreden arabalar hızlıca akan bir ışık huzmesine dönüşmüş bir yerlere
yetişmektedirler. Hızlıca akan zamanla güneş bir dağın arkasından yükselir ve sonra yine
batar. Benim hayalimde ise yavaşlıyor o görüntü, yavaşlıyor, yavaşlıyor, ve geri gitmiyor belki
ama neredeyse duruyor. Güneşin batmakta olduğu an en azından keyfine varılacak kadar
uzun sürüyor, meşgul ve telaşlı insanlar gülümseyecek vakit buluyor, lokmalar çiğnenmeden
yutulmuyor…

Zamanın yavaş aktığı bir şehirde, elimden kayıp gitmeyen bir hayatın hayalindeyim.
Her anı hatırlamak, hatırlayacak kadar güzel kılabilmek gerek. Yemek yemeye vaktim var.
Plastik kaplardan, kağıtlara sarılı yemekler değil de, her lokmanın arasında bir kahkahanın yer
aldığı, yapanın keyifle yaptığı uzun yemekler yiyorum, yediğimden keyif alarak. Hayal ettiğim
tüm bu yavaşlığa ise tek bir içki yakışıyor; şarap. Ağır ağır, tadını çıkara çıkara içiyorum,
neden koşturduğunu bilmeyen, sorgulamayan insanlara bakarak.

…

Tüm bunları düşününce, zaman akıp gidiyor belki teoride ama aslında o hep imkansız
sandığımız şey mümkün. Zamanı durdurabilmek, tat alabilmek, farklılıkların ayırdında olup,
uyumlarını sevebilmek, mümkün…

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Sol Baştan Say

Artık kendime yılda bir bloga uğradığımda önce yazılanları okumayı yasaklamam lazım! Yine dokundu yazdıklarım kendime tabi ki. Bir de bi anda bir yıl önceki snapshot'a dönmek ne garip oluyor. Ne aynı kalmış, ne değişmiş görmek insanı çok şaşırtıyor. Ne önemliymiş, ne değilmiş. Ve zaman yine ne çabuk geçmiş. Visa slavery dedim durdum ama kalıcı oturum almama 1-2 ay kaldı, süreç başladı hatta, bir randevuya gidip alması kaldı diyebilirim. İş değiştirmeyi düşünmüyordum aslında ama ona rağmen içimde bir rahatlık hissi yok desem yalan olur. Köleliğimiz bitecek mi? Çok yakında! Bu işler çok enteresan aslında, sabbatical denen bir kafa izni var burada, nam-ı diğer ücretsiz izin. Geçen sene ortaları bu zamanlar için kalıcı oturum alınca sabbatical alırım, dolaşırım, tatile giderim, yapmak istediğim diğer şeylere vakit ayırırım falan gibi kabaca bir düşüncem vardı. Sonra iş yerinde önüme bir havuç tutturdular, koşmaya başladık yine. Ücretsiz izin düşüncesi şimdilik rafa kalktı gibi ama...
Devamı

Domates Biber Patlıcan

Yine her zamanki gibi blog'a uğradım ve önceki yazıları okumadan, göz yaşı dökmeden geçemedim. Sonra acaba hep üzgün yazılar mı yazacağım diye düşündüm. Aslında niyetim bu değil ama dijital de olsa elime kağıt kalem alınca melankoliye boğulmadan, içime dönmeden duramıyorum sanırım. Çok bunaldığımı hissediyorum bu aralar. Kontrolü elimde olmayan bir şeyler oluyormuş ve ben sürekli sürükleniyormuşum gibi hissediyorum. Visa slavery diyorlar ya hani, buna taktım kafayı. Sanki vize köleliğim bittiği gün her şey mükemmel olacakmış gibi. Biliyorum olmayacak ama seçememek, zorunda hissetmek beni biraz yordu sanırım. Gün sayıyor gibi hissediyorum kendimi günlere odaklanmadan. Günler böyle zor geçerken öte yandan bir bakıyorum 4 sene geçmiş. Şaka maka kalkıp gelişimden bu yana 4 koca sene geçmiş ve düşünüyorum da ne çok şey değişti. Değişmeye de devam ediyor. Dursun istiyorum her şey olduğu gibi kalsın, olmuyor. Bazen kafamdan geçenleri etrafıma söylemeyi bırak kendime bile itiraf edemiy...
Devamı

özgüven ve başkasının yerine utanmak

Bir insanın özgüveninin olmaması ne kadar kötüyse, "yersiz özgüven"i olması da inanın bana o kadar kötü. Kimseyi küçümsemek istemem ama hani "başkasının yerine utanmak" diye bir şey var ya, o çok fena bi his ya. Bu aralar da çok sık olmaya başladı bana. Televizyona çıkan abuk subuk insanlar zaten bende bu davranış biçiminin oluşmasının temel sebebi de, geçenlerde bir blog'a denk geldim, bir hatun arkadaşımız. Sonra baktım işte dünya küçük, yüksek lisanstan aşinayım kendisine ve hatun sınıftaki o sabah 8:40 dersine akşam partiye gidiyormuşçasına gelen o acayip kız. Her neyse, günlük kıyafet tarzım tadında bir yazı yayınlamış. Moda bloglarını çok seviyormuş ve bir yerlerden başlamak istiyormuş. Link veresim var durumun ne kadar vahim olduğunu görün diye ama çok iyi bir insan olduğum için veremiyorum. Şimdi modanın ne olduğunu tanımlamak lazım ama, bana sorarsanız colins'ten bir düz kot üstüne defacto'dan düz siyah bir hırka giyip, üşenmeyip fotoğrafın...
Devamı