salça.

Çocukluğuma dönsem Ve yeniden, otursak yine o balkonda Esmese, varsın esmesin Ve alt komşu varsın bizi sevmesin Sıkılsak yine uzun yaz günlerinde Ve kumsaldan kumları taşısak ayağımızda eve Bahçedeki yabani otlar düşse aklımıza Ve uğraştığınız sabahtan akşama Yollar uzun sürse, bitmese Ve koca çınarın altında mola versek yine Asfaltın sıcağı yüzümüze çarpsa Ve bir örnek giyinseniz yine babamla Çocukluğuma dönsem Ve yeniden çeksek kuraları Çankırı'dan Ankara'ya uzansak haftasonları usanmadan Ve yine ardarda çocuk filmleri izlesen benimle Batı sinemasında sıkılmadan İzmir caddesinde döner ekmek yesek Ve Sıhhıye'deki otobüs durağına erkenden gitsek Sen yine çıksan yokuşları Gölbaşı'ndan Ve ben yine saysam kaldırım taşlarını Yakalarımı kolalasan kendin ördüğün Ve rüyaları anlatsam gördüğüm Pazardan dönmesek en güzel meyveleri seçmeden Ve aile olsak yeniden 

En son Konya havaalaninda gordum annemi, tabi gasilhane denen yeri saymazsak. Gasilhane diye bir kelime var, hic hayatima girmemisti, duymamistim, bilmiyordum, yesilin olabilecek en igrenc tonuna boyanmis, ruhsuz duygusuz bir duvarda tabelada gorene kadar, oyle donmus, tutulmus gibi beklerken.. Yerde mazgallar gordum, bos bir tabut gordum. Yuzume sanki bir kova soguk su carptilar. Ne diyordum, annemi en son Konya havaalaninda gordum. O kadar ironik ki, gecmiste olan biten yuzunden annem Konya'yi hic sevmezdi. Gitmek istemezdi, tatile giderken verilen molaya bile tahammulu yoktu. Gecen zaman, degisen kosullar bir seyleri isitmis, ya da annemi yumusatmis olsa gerek, bu gidisimiz hic oyle bayramlardaki gibi olayli degildi. Cocukken hatirliyorum, sesler yukselirdi, yuzler duserdi, bayramlarda Konya'ya gitmek ya da gitmemek, iste tum mesele buydu. Ne diyordum, olayli degildi hic bu sefer Konya'ya gidisimiz. Aksine cok neseliydi, annem, babam, esim ve ben, he