salça.

"Bu o kadar mühim bir felaket mi? Hayatta yalnız kalmanın esas olduğunu hala kabul edemiyor musunuz? Bütün yakınlaşmalar, bütün birleşmeler yalancıdır. İnsanlar ancak muayyen bir hadde kadar birbirlerine sokulabilirler, üst tarafını uydururlar. Ve günün birinde, hatalarını anlayınca, yeislerinden her şeyi bırakıp kaçarlar. Halbuki mümkün olanla kanaat etseler, hayallerindekini hakikat zannetmekten vazgeçseler bu böyle olmaz."

bu şarkıyla resmen içimdeki ergen ortaya çıktı. beni affedebilirsiniz bence.

belki kendimi kandırıyorumdur ama, aslında seni hiç özlemedim. kendimi kandırdığımı da düşünmüyorum ama bana bu ihtimali düşündüren şeyler 1. zamanında gururumun yerlere serilmiş olması ve içten içe yerlerden toplamaya çalışma isteği, 2. çok zaman geçti, ve çok adam geçti ama hiçbiri 'birisi' değildi. bu sebeplerden ben yeaa üzülmüyorum yaa unuttum diye artislik yapıyor olabilirim.  şimdi buraya içimi döktüren senin bir zamanlarki varlığın evet, ama ne bileyim pişmanlıklar, yalvarmalar, beklentiler için değil. sadece saçmasapan bi yerden blogumdaki eski bir yazı çarptı gözüme. o yazıyı yazdığıma değmiş mi, diye düşündüm. daha doğrusu o yazıyı yazdıran hislere yazık mı olmuş, boşa mı gitmiş diye düşündüm. karar veremedim. piyasada bir şarkı dönmekte. kal, bu sözler dönmen için yazılmıyor  diyor şarkıda. çok beğeniyorum ben de bu sebepten. artislik yapıyor ya ondan. belki de ben dön dedikçe sen dönmemiştin, ondan yine kendimi kandırıyorumdur. yalnız kendimi bu denli kand

bana sevmek sevilmek yasaklansın. ben başa çıkamıyorum. işin içinden hiç çıkamıyorum. valla. al yarebbim duygularımı + libidomu falan. sevgiler.