salça.

Bu eve taşındım taşınalı, cam kenarına dayalı masanın, cam kenarında duran sandalyesinde o kadar çok oturdum ki.. Son bir senemi bu sandalye üzerinden özetleyebilirim sanırım. Çünkü yemek yerken de buradaydım, film izlerken de, çalışırken de, gülerken de, ağlarken de.. Severek isteyerek bıraktığım sigaraya bu sandalyede geri başladım, hayatımda ilk defa bu sandalyede resim yaptım, dünyaya buradan baktım. Şimdi yine aynı sandalyede oturmuş korkunç bir iç sıkıntısıyla kilometrelerce uzaktan Ankara'da ne olup bitiyor onu takip etmeye çalışıyorum. Daha da üzücü olanı ne biliyor musunuz? Bunu ilk defa yapmıyorum. Daha korkuncu bunu muhtemelen son defa yapmıyor olacağım. Ailen iyi, arkadaşların iyi, ama bunlar yetmiyor içinin rahatlamasına, çünkü başka birilerinin sevdikleri artık yaşamıyorlar. Bu sefer iyiler ama ya bir sonraki sefer? Bunca şey olurken uzakta olmanın getirdiği çok farklı bir psikoloji var. Her gün sevdiklerim işe, evlerine giderken bir korku yaşıyor, ben de