Konya, ve annem..

En son Konya havaalaninda gordum annemi, tabi gasilhane denen yeri saymazsak.

Gasilhane diye bir kelime var, hic hayatima girmemisti, duymamistim, bilmiyordum, yesilin olabilecek en igrenc tonuna boyanmis, ruhsuz duygusuz bir duvarda tabelada gorene kadar, oyle donmus, tutulmus gibi beklerken..

Yerde mazgallar gordum, bos bir tabut gordum. Yuzume sanki bir kova soguk su carptilar.

Ne diyordum, annemi en son Konya havaalaninda gordum. O kadar ironik ki, gecmiste olan biten yuzunden annem Konya'yi hic sevmezdi. Gitmek istemezdi, tatile giderken verilen molaya bile tahammulu yoktu. Gecen zaman, degisen kosullar bir seyleri isitmis, ya da annemi yumusatmis olsa gerek, bu gidisimiz hic oyle bayramlardaki gibi olayli degildi.

Cocukken hatirliyorum, sesler yukselirdi, yuzler duserdi, bayramlarda Konya'ya gitmek ya da gitmemek, iste tum mesele buydu.

Ne diyordum, olayli degildi hic bu sefer Konya'ya gidisimiz. Aksine cok neseliydi, annem, babam, esim ve ben, hep beraber araba yolculugu yaptik, erik yedik, 90'lardan sarkilar dinledik, makasta mola verdik, babami yolda birakma sakasi yapmaya Mir'i ikna etmeye calistik annemle, kikir kikir guluyordu annem. Etli ekmek yedik bi guzel, Mevlana'yı gezdik, hazirlandik dugune gittik, annem hep cocuk gibi sendi, guldu, eglendi, kikirdadi, ne bileyim ben iste, belki ilk defa Konya'da somurtmadan goruyordum onu.

Ertesi gun Konya havaalanindan ugurladilar bizi, seyahat yastigimi cok begendi, ona verdim kafasi uzun yollarda onune dusmesin diye cunku uzun yolda annem hep insan anatomisine en uygunsuz pozisyonlarda uyurdu :) Icine sinmedi kiyamadi kizina yola gidiyorum ben de diye, olsun yine de verdim. Sarildik. Gelebilecegi en son noktaya kadar geldi, gozlerinin ici gulerek bakti, el salladi bize.

Bana sorarsaniz o kadar ironik ki annemi en son Konya havaalaninda gormus olmam.

Sonradan dusundum de, belki de annem hesaplasiyor, her defteri daha sonra actiginda bulmak uzere son sayfasina bir cicek koyarak kapatiyordu..

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Sol Baştan Say

Artık kendime yılda bir bloga uğradığımda önce yazılanları okumayı yasaklamam lazım! Yine dokundu yazdıklarım kendime tabi ki. Bir de bi anda bir yıl önceki snapshot'a dönmek ne garip oluyor. Ne aynı kalmış, ne değişmiş görmek insanı çok şaşırtıyor. Ne önemliymiş, ne değilmiş. Ve zaman yine ne çabuk geçmiş. Visa slavery dedim durdum ama kalıcı oturum almama 1-2 ay kaldı, süreç başladı hatta, bir randevuya gidip alması kaldı diyebilirim. İş değiştirmeyi düşünmüyordum aslında ama ona rağmen içimde bir rahatlık hissi yok desem yalan olur. Köleliğimiz bitecek mi? Çok yakında! Bu işler çok enteresan aslında, sabbatical denen bir kafa izni var burada, nam-ı diğer ücretsiz izin. Geçen sene ortaları bu zamanlar için kalıcı oturum alınca sabbatical alırım, dolaşırım, tatile giderim, yapmak istediğim diğer şeylere vakit ayırırım falan gibi kabaca bir düşüncem vardı. Sonra iş yerinde önüme bir havuç tutturdular, koşmaya başladık yine. Ücretsiz izin düşüncesi şimdilik rafa kalktı gibi ama...
Devamı

Domates Biber Patlıcan

Yine her zamanki gibi blog'a uğradım ve önceki yazıları okumadan, göz yaşı dökmeden geçemedim. Sonra acaba hep üzgün yazılar mı yazacağım diye düşündüm. Aslında niyetim bu değil ama dijital de olsa elime kağıt kalem alınca melankoliye boğulmadan, içime dönmeden duramıyorum sanırım. Çok bunaldığımı hissediyorum bu aralar. Kontrolü elimde olmayan bir şeyler oluyormuş ve ben sürekli sürükleniyormuşum gibi hissediyorum. Visa slavery diyorlar ya hani, buna taktım kafayı. Sanki vize köleliğim bittiği gün her şey mükemmel olacakmış gibi. Biliyorum olmayacak ama seçememek, zorunda hissetmek beni biraz yordu sanırım. Gün sayıyor gibi hissediyorum kendimi günlere odaklanmadan. Günler böyle zor geçerken öte yandan bir bakıyorum 4 sene geçmiş. Şaka maka kalkıp gelişimden bu yana 4 koca sene geçmiş ve düşünüyorum da ne çok şey değişti. Değişmeye de devam ediyor. Dursun istiyorum her şey olduğu gibi kalsın, olmuyor. Bazen kafamdan geçenleri etrafıma söylemeyi bırak kendime bile itiraf edemiy...
Devamı

özgüven ve başkasının yerine utanmak

Bir insanın özgüveninin olmaması ne kadar kötüyse, "yersiz özgüven"i olması da inanın bana o kadar kötü. Kimseyi küçümsemek istemem ama hani "başkasının yerine utanmak" diye bir şey var ya, o çok fena bi his ya. Bu aralar da çok sık olmaya başladı bana. Televizyona çıkan abuk subuk insanlar zaten bende bu davranış biçiminin oluşmasının temel sebebi de, geçenlerde bir blog'a denk geldim, bir hatun arkadaşımız. Sonra baktım işte dünya küçük, yüksek lisanstan aşinayım kendisine ve hatun sınıftaki o sabah 8:40 dersine akşam partiye gidiyormuşçasına gelen o acayip kız. Her neyse, günlük kıyafet tarzım tadında bir yazı yayınlamış. Moda bloglarını çok seviyormuş ve bir yerlerden başlamak istiyormuş. Link veresim var durumun ne kadar vahim olduğunu görün diye ama çok iyi bir insan olduğum için veremiyorum. Şimdi modanın ne olduğunu tanımlamak lazım ama, bana sorarsanız colins'ten bir düz kot üstüne defacto'dan düz siyah bir hırka giyip, üşenmeyip fotoğrafın...
Devamı