agresif kişiliğim

Yarın İstanbul'a gidiyorum lostehanu ve Mg ile beraber, erasmustan tanıştığımız arkadaşlarımızla görüşmeye, İstanbul ile hasret gidermeye, kafa dağıtmaya, biraz da eğlenmeye. Gerçekten iple çekiyorum yarınki otobüsü. İçime baktım, kararlar aldım, bakmayın böyle genel konuştuğuma hepsi phantasmagoria in two ile ilgililer tabi ki. Sakinleşmeye çalışıyorum işte, zorla da olsa, yavaş yavaş da olsa sanırım işe yarıyor biraz, bi de aptal arkadaşları olmasa.

Sinirimi kontrol etmekte zorlanıyorum, bilen bilir. Ciddi anlamda şiddete meyilli bi yapım var ya bunu kabullenmek çok zor ama öyle cidden. Dün bi partiye gittik kafamız dağılsın, erasmusu analım da işte ne kadar zaman oldu eğleniriz bıt bıt diye, bu gerizekalı geldi zaten sıçık bünyemin bi kere daha ağzına sıçtı. Dur dedim durmadı, yapma dedim anlamadı, bir dedim iki dedim artık üçüncü de kendimi kaybettim. Bi insan karşısındakinin üzüldüğünü göre göre eski sevgili şakaları yapmamalı ya, bi insan bu kadar şuursuz olmamalı, arkadaş olucaz sözde bi de. Düşünüyorum da yaptıklarına şaka bile denemez aslında. Saf mallık. Neticede hazırlıksız bi şekilde terkedilmişim, hani bu içime öyle bir oturmuş ki, darbe alan egom bir yana, kaybettiğim insanı özlemekten, beklemekten ve onun için ümit beslemekten helak olmuşum, partide bangır bangır müziğin ve onca kalabalığın arasında bile -böyle davranan bir insan olmaktan nefret ede ede- hüngür hüngür ağlamışım, insanlar tonight I'll be your naughty girl işveleriyle etraf kesip dansederken, ortada gözlerinden yaşlar süzülen, bir yandan da kazık gibi durmamaya çalışan bir gerizekalı: ben.

Neticede, yeter sus artık diye bi tane patlattım. Haketmişti bence. Bu kadar damarıma basıp üstüme gelmeseydi. Biraz halden anlasaydı.

Gene olsa gene yaparım pişman değilim valla ay bak sinirlendim şimdi yine. İstanbul'a gideyim ben.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Sol Baştan Say

Artık kendime yılda bir bloga uğradığımda önce yazılanları okumayı yasaklamam lazım! Yine dokundu yazdıklarım kendime tabi ki. Bir de bi anda bir yıl önceki snapshot'a dönmek ne garip oluyor. Ne aynı kalmış, ne değişmiş görmek insanı çok şaşırtıyor. Ne önemliymiş, ne değilmiş. Ve zaman yine ne çabuk geçmiş. Visa slavery dedim durdum ama kalıcı oturum almama 1-2 ay kaldı, süreç başladı hatta, bir randevuya gidip alması kaldı diyebilirim. İş değiştirmeyi düşünmüyordum aslında ama ona rağmen içimde bir rahatlık hissi yok desem yalan olur. Köleliğimiz bitecek mi? Çok yakında! Bu işler çok enteresan aslında, sabbatical denen bir kafa izni var burada, nam-ı diğer ücretsiz izin. Geçen sene ortaları bu zamanlar için kalıcı oturum alınca sabbatical alırım, dolaşırım, tatile giderim, yapmak istediğim diğer şeylere vakit ayırırım falan gibi kabaca bir düşüncem vardı. Sonra iş yerinde önüme bir havuç tutturdular, koşmaya başladık yine. Ücretsiz izin düşüncesi şimdilik rafa kalktı gibi ama...
Devamı

Domates Biber Patlıcan

Yine her zamanki gibi blog'a uğradım ve önceki yazıları okumadan, göz yaşı dökmeden geçemedim. Sonra acaba hep üzgün yazılar mı yazacağım diye düşündüm. Aslında niyetim bu değil ama dijital de olsa elime kağıt kalem alınca melankoliye boğulmadan, içime dönmeden duramıyorum sanırım. Çok bunaldığımı hissediyorum bu aralar. Kontrolü elimde olmayan bir şeyler oluyormuş ve ben sürekli sürükleniyormuşum gibi hissediyorum. Visa slavery diyorlar ya hani, buna taktım kafayı. Sanki vize köleliğim bittiği gün her şey mükemmel olacakmış gibi. Biliyorum olmayacak ama seçememek, zorunda hissetmek beni biraz yordu sanırım. Gün sayıyor gibi hissediyorum kendimi günlere odaklanmadan. Günler böyle zor geçerken öte yandan bir bakıyorum 4 sene geçmiş. Şaka maka kalkıp gelişimden bu yana 4 koca sene geçmiş ve düşünüyorum da ne çok şey değişti. Değişmeye de devam ediyor. Dursun istiyorum her şey olduğu gibi kalsın, olmuyor. Bazen kafamdan geçenleri etrafıma söylemeyi bırak kendime bile itiraf edemiy...
Devamı

özgüven ve başkasının yerine utanmak

Bir insanın özgüveninin olmaması ne kadar kötüyse, "yersiz özgüven"i olması da inanın bana o kadar kötü. Kimseyi küçümsemek istemem ama hani "başkasının yerine utanmak" diye bir şey var ya, o çok fena bi his ya. Bu aralar da çok sık olmaya başladı bana. Televizyona çıkan abuk subuk insanlar zaten bende bu davranış biçiminin oluşmasının temel sebebi de, geçenlerde bir blog'a denk geldim, bir hatun arkadaşımız. Sonra baktım işte dünya küçük, yüksek lisanstan aşinayım kendisine ve hatun sınıftaki o sabah 8:40 dersine akşam partiye gidiyormuşçasına gelen o acayip kız. Her neyse, günlük kıyafet tarzım tadında bir yazı yayınlamış. Moda bloglarını çok seviyormuş ve bir yerlerden başlamak istiyormuş. Link veresim var durumun ne kadar vahim olduğunu görün diye ama çok iyi bir insan olduğum için veremiyorum. Şimdi modanın ne olduğunu tanımlamak lazım ama, bana sorarsanız colins'ten bir düz kot üstüne defacto'dan düz siyah bir hırka giyip, üşenmeyip fotoğrafın...
Devamı