uykusuzluk

Yarın sabah sınavım var. 185 dolar ödedim. Bi sorsanıza ne yapıyorum bu saatte burada. Başımda yine korkunç bir ağrı, yatağın içinde yine döndüm durdum. Gözlerim yaşardı, zaten en zoru geceler. Uykusuzluktan geberiyorum, uykum geliyor, yatağa girip de arkamı döndüğümde tüm güne, aklımdan düşünceler, görüntüler, suretler, bir türlü gitmiyor..

Kalbim paramparça, göğsümü ortadan ikiye yardılar bir süre önce, ne söküp alıyorlar kalbimi oradan, ne kapatıyorlar ki iyileşeyim. Ne söyleyecek sözüm kaldı, ne izah edilecek bir durum, hani o çok güvendiğim mantığım var ya, resmen alay ediyor benimle. Olduğumu sandığım hiçbir şey değilmişim ben. Öyle bir acı oturuyor ki tam göğsümün ortasına, ne hissettiğimi, nerde durduğumu, bir adım sonra ne yapacağımı bile bilmiyorum. Akşamları ona sormam gereken soruyu kendime soruyorum, yarın sabah mutlu uyanmam için bana tek bir sebep göster, gösteremiyorum, gösteremedikçe kendime kızıyorum, yine de uyanıyorum her sabah, uyanır uyanmaz aklıma düşen aynı acı oluyor. Bir sabah da aklıma gelme be, bir sabah da acıtma... Unutmak istiyorum, ismini, cismini, sesini, kokusunu, evinin kapı numarasını, yüzündeki gülümsemeyi, onun için yazdığım yazıları, döktüğüm gözyaşlarını, kafamda dönüp duran keşkeleri, pişmanlıkları, bir küçük gerizekalı gibi inanmaya inanmaya hala içimde taşıdığım umutları.

En zoru bu geceler. Tüm günü atlatıyorum, iyiyim ya diyorum, sonra uyuyamıyorum, mahvediyor beni yastığımın damla damla ıslanışı. Çok korkuyorum geçmezse diye, biliyorum çünkü, değmeyecek. Yarın sınavda sıçma ihtimalimde faturayı kendisine postalasam mı diyorum. Aklıma bir şey geliyor, mesaj atayım diyorum, neyseki içimde bi yerde hala dik durabilen yegane yer biraz biraz beni durdurabiliyor. Dün gece numarasını yazdım, adı bile yok telefonumda artık, ama gerizekalı gitmiş facebook profiline yazmış numarasını, ben telefonu temizledim temizlemesine aklımın engel olamadığı isteklere zorlaya zorlaya engel olmak için ama, daha siler silmez aklıma geldi ki o profilde o numara kabak gibi duruyor benimle alay eder gibi. Yazdım işte numarayı, bastım yeşile, sonra panikledim bi anda kapattım neyseki çalmadan, ne diyecektim, kendimi yok yere niye küçültecektim, acıtacaktım? Yabancının biri değil miydi artık? Adımın sonuna -cim ekleye ekleye düşmemiş miydi gözümden yerlere, her şeyi mahvetmemiş miydi? Ne komik değil mi, her günün beraber geçsin, sonra tesadüfen karşılaşma bile, bu kadar kolay işte, ey aşk, nefrete ne yakınsın. Bu krizi telefon çalmadan atlattıktan sonra içimde hala öküz kalabilen bir başka yer telefon etmem halinde boş yere gidecek paracıkları hesapladı ve bu hesabın sonunda kontörümün biteceğine karar verdi. Sonra ben bu hesaplamayı yapabilmiş olmama inanamadım, biraz sevindiğimi inkar edemeyeceğim, biraz biraz emekliyoruz işte, yağmasa da damlıyor diyelim biz şuna.

Önümü göremiyorum, fakat geleceğimin peşinde sınavlar arifesindeyim, nasıl olacaksa o.

Yorumlar

Adsız dedi ki…
Hey, burda neler oluyor? Ben baya bir şey kaçırmışım, anlaşılan. Ama yazıdan anladığım kadarıyla bir ilişki yaşanmış, bitmiş. (Hatalıysam ara) Üzüntünü anlayabiliyorum ve tepkini normal karşılıyorum. Ama şunu da söylemeden geçemiycem: Bu gibi durumlarda Amerikalıların bulduğu kesin bir çözüm var. FDA onaylı, tüm eyaletlerde kabul gören bir yöntem. Tıptaki adı da 'Flirt with somebody else you like'
13 Ekim 2010 20:01
Adsız dedi ki…
Bu yorum yazar tarafından silindi.
13 Ekim 2010 20:03
amie dedi ki…
Oo sen uzaklardayken neler neler oldu. :) Acaba bu yorum yeni bi yazı yazdığına mı işaret, şu küçük pencereyi kapatınca ilk işim ona bakmak olacak. Doğru diyorsun da işte o işler öyle hemen olmuyo ki, bulursam hemen :)
14 Ekim 2010 09:22
Adsız dedi ki…
Hayırlısı diyelim. ;)
15 Ekim 2010 15:53
Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Sol Baştan Say

Artık kendime yılda bir bloga uğradığımda önce yazılanları okumayı yasaklamam lazım! Yine dokundu yazdıklarım kendime tabi ki. Bir de bi anda bir yıl önceki snapshot'a dönmek ne garip oluyor. Ne aynı kalmış, ne değişmiş görmek insanı çok şaşırtıyor. Ne önemliymiş, ne değilmiş. Ve zaman yine ne çabuk geçmiş. Visa slavery dedim durdum ama kalıcı oturum almama 1-2 ay kaldı, süreç başladı hatta, bir randevuya gidip alması kaldı diyebilirim. İş değiştirmeyi düşünmüyordum aslında ama ona rağmen içimde bir rahatlık hissi yok desem yalan olur. Köleliğimiz bitecek mi? Çok yakında! Bu işler çok enteresan aslında, sabbatical denen bir kafa izni var burada, nam-ı diğer ücretsiz izin. Geçen sene ortaları bu zamanlar için kalıcı oturum alınca sabbatical alırım, dolaşırım, tatile giderim, yapmak istediğim diğer şeylere vakit ayırırım falan gibi kabaca bir düşüncem vardı. Sonra iş yerinde önüme bir havuç tutturdular, koşmaya başladık yine. Ücretsiz izin düşüncesi şimdilik rafa kalktı gibi ama...
Devamı

Domates Biber Patlıcan

Yine her zamanki gibi blog'a uğradım ve önceki yazıları okumadan, göz yaşı dökmeden geçemedim. Sonra acaba hep üzgün yazılar mı yazacağım diye düşündüm. Aslında niyetim bu değil ama dijital de olsa elime kağıt kalem alınca melankoliye boğulmadan, içime dönmeden duramıyorum sanırım. Çok bunaldığımı hissediyorum bu aralar. Kontrolü elimde olmayan bir şeyler oluyormuş ve ben sürekli sürükleniyormuşum gibi hissediyorum. Visa slavery diyorlar ya hani, buna taktım kafayı. Sanki vize köleliğim bittiği gün her şey mükemmel olacakmış gibi. Biliyorum olmayacak ama seçememek, zorunda hissetmek beni biraz yordu sanırım. Gün sayıyor gibi hissediyorum kendimi günlere odaklanmadan. Günler böyle zor geçerken öte yandan bir bakıyorum 4 sene geçmiş. Şaka maka kalkıp gelişimden bu yana 4 koca sene geçmiş ve düşünüyorum da ne çok şey değişti. Değişmeye de devam ediyor. Dursun istiyorum her şey olduğu gibi kalsın, olmuyor. Bazen kafamdan geçenleri etrafıma söylemeyi bırak kendime bile itiraf edemiy...
Devamı

özgüven ve başkasının yerine utanmak

Bir insanın özgüveninin olmaması ne kadar kötüyse, "yersiz özgüven"i olması da inanın bana o kadar kötü. Kimseyi küçümsemek istemem ama hani "başkasının yerine utanmak" diye bir şey var ya, o çok fena bi his ya. Bu aralar da çok sık olmaya başladı bana. Televizyona çıkan abuk subuk insanlar zaten bende bu davranış biçiminin oluşmasının temel sebebi de, geçenlerde bir blog'a denk geldim, bir hatun arkadaşımız. Sonra baktım işte dünya küçük, yüksek lisanstan aşinayım kendisine ve hatun sınıftaki o sabah 8:40 dersine akşam partiye gidiyormuşçasına gelen o acayip kız. Her neyse, günlük kıyafet tarzım tadında bir yazı yayınlamış. Moda bloglarını çok seviyormuş ve bir yerlerden başlamak istiyormuş. Link veresim var durumun ne kadar vahim olduğunu görün diye ama çok iyi bir insan olduğum için veremiyorum. Şimdi modanın ne olduğunu tanımlamak lazım ama, bana sorarsanız colins'ten bir düz kot üstüne defacto'dan düz siyah bir hırka giyip, üşenmeyip fotoğrafın...
Devamı