mezun

“If a fiddler played you a song, my love…” diye başlar çok güzel bir şarkı, ve bilirsin bana bizi düşündürür. Bilir misin ki yakın olayım, uzak olayım, tekrar tekrar dinlediğimi bu şarkıyı, ve dinlerken dağınık bir odada çok da temiz olmayan bir tavanı, büyük bir huzur ve yanımda atan kalbinle seyrettiğimi hayal ettiğimi... Ne zamanın önemi vardır o an, ne de mekanın. Saatler geçer ve ben sıkılmam, ne evime gitmek isterim, ne temiz hava almak, yeter bana orada olmak. Ölüyormuşumcasına gözümün önünden geçer sahneler, senle olmayanları kovar, olanları başa sarar tekrar tekrar izlerim. Kendimi dinlemeye çalışırım, içimde huzurdan başka çok da kıymetli bir şey bulamam o an. Şimdi bir veda yazısı mı olmalı bu yıllık yazısı? Ya da bölüme, okula dair anılarımızdan mı bahsetmeli miyim? Bir Seha Can konserinden başlamam gerekir eğer öyleyse, Seha Can’ı mı izlemiştim yoksa seni mi? Yağmur yağarken şöyle bir bölüme doğru yürümemiz gerekir, ve yazdığım bir kağıt parçasının, bölümün köşesini döndüğümüzde nasıl da anlamladığını hatırlatmam... Telefon eder ve “hala uyuyo musun, yuh!” diye kaldırıp okula getiririm seni, bitmeyen ödevlerin ilerleyen saatlerinde küfretmemiz, ya da lab koltuklarında başımı omzuna yaslamam, kapının önünde birer sigara içmemiz gerekir, bazen güneşli bir günde elimde çayımla bir kenara oturup sporda ne kadar başarısız olduğuna gülümsemem gerekir sonra, bir şenlikte çimlerde güneşe hasret yudumlamak gerekir kırmızıları, yolumuz devrime, oradan yüzüncü yıla uzanır, kahkahalar ve insanlar olur etrafımızda sevdiğimiz, sonunda yalnız kaldığımızdaysa bir kutu portakal suyu ya da demlenmiş bir çay belki de yeter ve artar beni mutlu etmeye, çünkü hala hatırlarım o aptal günü, ve yüzünde şaşkın bir ifade, elinde poşetlerle bakkaldan gelişini. Filmlerde görüp de “yok artık” dediğimiz bir sahneyi, tren garında sahiden de yaşamamız gerekir en sonunda, ve bitiremem henüz bitmeyen bu hikayeyi... “Everywhere there's rain my love / Everywhere there's fear…” diye bitiyor kıymeti bilinmeyen müzisyenimizin şarkısı, biliyor mudur acaba kaç aşığa hayal kurdurduğunu? Daha kaç kere dinleriz bu şarkıyı dersin? Biter mi bu hikaye? Yaşayarak öğreniriz bunları, zaman gösterir bilirim. Yıllar sonra bir gün açıp bunu okuduğunda ben yoksam yanında, hatırla ki seni çok, çok, çok sevdim...

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Sol Baştan Say

Artık kendime yılda bir bloga uğradığımda önce yazılanları okumayı yasaklamam lazım! Yine dokundu yazdıklarım kendime tabi ki. Bir de bi anda bir yıl önceki snapshot'a dönmek ne garip oluyor. Ne aynı kalmış, ne değişmiş görmek insanı çok şaşırtıyor. Ne önemliymiş, ne değilmiş. Ve zaman yine ne çabuk geçmiş. Visa slavery dedim durdum ama kalıcı oturum almama 1-2 ay kaldı, süreç başladı hatta, bir randevuya gidip alması kaldı diyebilirim. İş değiştirmeyi düşünmüyordum aslında ama ona rağmen içimde bir rahatlık hissi yok desem yalan olur. Köleliğimiz bitecek mi? Çok yakında! Bu işler çok enteresan aslında, sabbatical denen bir kafa izni var burada, nam-ı diğer ücretsiz izin. Geçen sene ortaları bu zamanlar için kalıcı oturum alınca sabbatical alırım, dolaşırım, tatile giderim, yapmak istediğim diğer şeylere vakit ayırırım falan gibi kabaca bir düşüncem vardı. Sonra iş yerinde önüme bir havuç tutturdular, koşmaya başladık yine. Ücretsiz izin düşüncesi şimdilik rafa kalktı gibi ama...
Devamı

Domates Biber Patlıcan

Yine her zamanki gibi blog'a uğradım ve önceki yazıları okumadan, göz yaşı dökmeden geçemedim. Sonra acaba hep üzgün yazılar mı yazacağım diye düşündüm. Aslında niyetim bu değil ama dijital de olsa elime kağıt kalem alınca melankoliye boğulmadan, içime dönmeden duramıyorum sanırım. Çok bunaldığımı hissediyorum bu aralar. Kontrolü elimde olmayan bir şeyler oluyormuş ve ben sürekli sürükleniyormuşum gibi hissediyorum. Visa slavery diyorlar ya hani, buna taktım kafayı. Sanki vize köleliğim bittiği gün her şey mükemmel olacakmış gibi. Biliyorum olmayacak ama seçememek, zorunda hissetmek beni biraz yordu sanırım. Gün sayıyor gibi hissediyorum kendimi günlere odaklanmadan. Günler böyle zor geçerken öte yandan bir bakıyorum 4 sene geçmiş. Şaka maka kalkıp gelişimden bu yana 4 koca sene geçmiş ve düşünüyorum da ne çok şey değişti. Değişmeye de devam ediyor. Dursun istiyorum her şey olduğu gibi kalsın, olmuyor. Bazen kafamdan geçenleri etrafıma söylemeyi bırak kendime bile itiraf edemiy...
Devamı

özgüven ve başkasının yerine utanmak

Bir insanın özgüveninin olmaması ne kadar kötüyse, "yersiz özgüven"i olması da inanın bana o kadar kötü. Kimseyi küçümsemek istemem ama hani "başkasının yerine utanmak" diye bir şey var ya, o çok fena bi his ya. Bu aralar da çok sık olmaya başladı bana. Televizyona çıkan abuk subuk insanlar zaten bende bu davranış biçiminin oluşmasının temel sebebi de, geçenlerde bir blog'a denk geldim, bir hatun arkadaşımız. Sonra baktım işte dünya küçük, yüksek lisanstan aşinayım kendisine ve hatun sınıftaki o sabah 8:40 dersine akşam partiye gidiyormuşçasına gelen o acayip kız. Her neyse, günlük kıyafet tarzım tadında bir yazı yayınlamış. Moda bloglarını çok seviyormuş ve bir yerlerden başlamak istiyormuş. Link veresim var durumun ne kadar vahim olduğunu görün diye ama çok iyi bir insan olduğum için veremiyorum. Şimdi modanın ne olduğunu tanımlamak lazım ama, bana sorarsanız colins'ten bir düz kot üstüne defacto'dan düz siyah bir hırka giyip, üşenmeyip fotoğrafın...
Devamı