onun bunun çocukları

Şimdi ağlarken yazıyorum bunları. Normalden daha da fazla duygusalım yani şu an. Belki sabah yazıyı tekrar okuduğumda hislerimi farklı bulabilirim, emin değilim ama, herhalde hayatımda ilk defa birileri için beddua ediyorumdur ben. İlk defa beddua etmek bildiğin, ilk defa birileri kendilerine beddua ettiriyor bana resmen.

Biliyorum gereğinden fazla kırılgan olduğumu, ama bunun sebepleri var, bunu da biliyorum, yok yere dökmedim tonlarca gözyaşını zamanında, ve azalmış olsalar da, dökmüyorum hala. Bir çok insanın payı var bunda. Ergenlik egoları arasında harcandı benim kalbim desem, yalan olmaz. Bundan ne kadar etkilendiğimi insanlar sadece tahmin edebilirler. Abarttığımı düşünürler. Etkilendim. Toparladım, ama böyle biriyim işte ben. Ben böyle oldum. Ve daha da iyiye gidiyorum her geçen gün bu konuda. Her geçen gün daha güçlüyüm. Herkes anlamak zorunda değil, herkese açıklamam da güç zaten bunu.

Şu an daha çok kırgınlığımdan, ve sinirimden ağlıyorum. Sinirim, birilerinin haksız yere kendilerinde güç bulup kötülük yapmaları, ve bu kötülüğün karşılıksız kalması malesef, hala sırıta sırıta gezebilmeleri, ve diğeri de kişiliğimle ilgili uluorta, yalan yanlış söylenmiş sözler. Ne kadar güçlü durmaya çalışsam da ben duymadan geçemem, düşünmeden geçemem bir kişinin bile inanmış olma ihtimalini, ya da zaten öyle düşünüyor olma ihtimalini. 10 gün düşünmesem, bir gün yine düşünürüm. Elimde değil, ve üzer o ihtimaller beni. Dünyanın en sikko olayı belki bu ama elimde değil işte. Duruma ne kadar içerlediğimi anlatmamın tek yolu ahımı aldılar demek oluyor, kimse yazılanları okuyunca düşen suratımı, yorganın altına girip gözlerimden dökülen yaşları dindirmeye çalıştığımı, ve uyumaya çalışarak zamanı ileri almaya çalıştığımı, işte o anın da duygusal acının fiziksel acıya dönüştüğü anlardan biri olduğunu benim için, bilmiyor.

Evet gerçekten ilk defa beddua ediyorum, istemiyorum beni bu kadar üzmelerinin bedelini ödemeden yakalarını sıyırmalarını bu işten. İşte bu noktada ne kadar inanan biri olduğum tartışılır olsa da malesef ilahi bir güç giriyor devreye, benim kollarım uzanmıyor çünkü, birisi benim sesimi duysun, ve olayları rahatlayabileceğim, lehime bir konuma çevirsin istiyorum. Adalet istiyorum, doğruyla yanlış ayrılsın istiyorum, yanlarına kalmasın istiyorum.

Ağlıyorum işte, şimdi de ağlıyorum, kime ne, bana göre zayıflık değildir ağlamak. Şu an bugüne, ve bugüne kadar buna benzer konuda beni üzen her şey için ağlamaktan alamıyorum kendimi. Hepsi hala duruyor içimde. Belki bu yüzden karmaya inanmak istiyorum.

Terbiyemi de takınamıyorum, üzgünüm.

Yorumlar

Adsız dedi ki…
Ne yaşadığını bilmiyorum Amie ama seni çok iyi anladığımdan emin olabilirsin. Haksızlığa uğramanın ne demek olduğunu çok iyi biliyorum çünkü. Elinden hiçbir şey gelmediğinde Tanrıya, onlara hadlerini bildirsin diye dua etmek (buna beddua deniyo) ne demektir çok iyi biliyorum.
15 Ocak 2010 04:07
MAVİ TUTKU dedi ki…
Terbiyenizi takınamamanızı o kadar iyi anlıyorumki. Ve her türlü bedduayı hak eden çok fazla artık, çünkü ruhu vicdanı kötü insan çok fazla.
23 Ocak 2010 17:57
Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Sol Baştan Say

Artık kendime yılda bir bloga uğradığımda önce yazılanları okumayı yasaklamam lazım! Yine dokundu yazdıklarım kendime tabi ki. Bir de bi anda bir yıl önceki snapshot'a dönmek ne garip oluyor. Ne aynı kalmış, ne değişmiş görmek insanı çok şaşırtıyor. Ne önemliymiş, ne değilmiş. Ve zaman yine ne çabuk geçmiş. Visa slavery dedim durdum ama kalıcı oturum almama 1-2 ay kaldı, süreç başladı hatta, bir randevuya gidip alması kaldı diyebilirim. İş değiştirmeyi düşünmüyordum aslında ama ona rağmen içimde bir rahatlık hissi yok desem yalan olur. Köleliğimiz bitecek mi? Çok yakında! Bu işler çok enteresan aslında, sabbatical denen bir kafa izni var burada, nam-ı diğer ücretsiz izin. Geçen sene ortaları bu zamanlar için kalıcı oturum alınca sabbatical alırım, dolaşırım, tatile giderim, yapmak istediğim diğer şeylere vakit ayırırım falan gibi kabaca bir düşüncem vardı. Sonra iş yerinde önüme bir havuç tutturdular, koşmaya başladık yine. Ücretsiz izin düşüncesi şimdilik rafa kalktı gibi ama...
Devamı

Domates Biber Patlıcan

Yine her zamanki gibi blog'a uğradım ve önceki yazıları okumadan, göz yaşı dökmeden geçemedim. Sonra acaba hep üzgün yazılar mı yazacağım diye düşündüm. Aslında niyetim bu değil ama dijital de olsa elime kağıt kalem alınca melankoliye boğulmadan, içime dönmeden duramıyorum sanırım. Çok bunaldığımı hissediyorum bu aralar. Kontrolü elimde olmayan bir şeyler oluyormuş ve ben sürekli sürükleniyormuşum gibi hissediyorum. Visa slavery diyorlar ya hani, buna taktım kafayı. Sanki vize köleliğim bittiği gün her şey mükemmel olacakmış gibi. Biliyorum olmayacak ama seçememek, zorunda hissetmek beni biraz yordu sanırım. Gün sayıyor gibi hissediyorum kendimi günlere odaklanmadan. Günler böyle zor geçerken öte yandan bir bakıyorum 4 sene geçmiş. Şaka maka kalkıp gelişimden bu yana 4 koca sene geçmiş ve düşünüyorum da ne çok şey değişti. Değişmeye de devam ediyor. Dursun istiyorum her şey olduğu gibi kalsın, olmuyor. Bazen kafamdan geçenleri etrafıma söylemeyi bırak kendime bile itiraf edemiy...
Devamı

özgüven ve başkasının yerine utanmak

Bir insanın özgüveninin olmaması ne kadar kötüyse, "yersiz özgüven"i olması da inanın bana o kadar kötü. Kimseyi küçümsemek istemem ama hani "başkasının yerine utanmak" diye bir şey var ya, o çok fena bi his ya. Bu aralar da çok sık olmaya başladı bana. Televizyona çıkan abuk subuk insanlar zaten bende bu davranış biçiminin oluşmasının temel sebebi de, geçenlerde bir blog'a denk geldim, bir hatun arkadaşımız. Sonra baktım işte dünya küçük, yüksek lisanstan aşinayım kendisine ve hatun sınıftaki o sabah 8:40 dersine akşam partiye gidiyormuşçasına gelen o acayip kız. Her neyse, günlük kıyafet tarzım tadında bir yazı yayınlamış. Moda bloglarını çok seviyormuş ve bir yerlerden başlamak istiyormuş. Link veresim var durumun ne kadar vahim olduğunu görün diye ama çok iyi bir insan olduğum için veremiyorum. Şimdi modanın ne olduğunu tanımlamak lazım ama, bana sorarsanız colins'ten bir düz kot üstüne defacto'dan düz siyah bir hırka giyip, üşenmeyip fotoğrafın...
Devamı