komşu

Alt kat komşumuz var bi, çıldırtır beni. Aslında başlı başına bi yazının konusu olmayı da haketmiyor değil, ama sevmem ben bu komşuyu.

Aklımın var bir de komşusu, arada gelip hikayeler anlatır bana, onu severim ama. Karman çorman hayatı, yarım kalmış istekleri, hevesleri, hayal kırıklıkları falan. Anlatır durur sevinçlerini. Kendisi de değişir çokça. Bir geldiğinde bir arkadaşımın kılığına bürünür, bir geldiğinde tanımadığım biri, yabancının teki. Bazen masalcı gibidir, etrafımdaki hayatlardan ortaya alevli bir meyve tabağı yapar getirir, bazense gerçekten masalcı gibidir, gerçeğe paralel, ama gerçek değil, resmeder durur.

Bugün uğradı bir 10 dakika. Kahvemi içmeye gelmiş. Deli midir nedir, aynen bizim alt komşu gibi kahvesini içmeye gelirken, kahvesini almış da gelmiş. "Komşu hanım", dedim, "bizim evde kahve yok mu sanki?". Dedi, "kahvem acı bugün.". Anlamadım. Boşverdim. Deli, dedim içimden, aynı alt komşumuz gibi delirdi bu da yalnızlıktan. Dedim, "biliyorsun ben sevmem kahve çayla eşlik edeyim sana", dedi, "ters çevirip bakabiliyor musun çay fincanıyla bahtıma?"

Anlattı. Kafası karışıkmış çokça. Yalan anlattıklarının çoğu, uyduruyor biliyorum ama çaktırmıyorum ona. Çok ciddiye aldığımı sanıyor onu. Anlatıyor da anlatıyor. Ama bazen aklımı mı okuyor ne? "Sıkıldım artık senden", dedi bugün kalkmadan önce. "Beni ciddiye almıyorsun artık. Sana kendimi anlattığımı mı sandın bunca zaman? Hayal, rüya, masal, gerçek, ne dersen de! Ben sana seni anlatıyorum kızım, senin haberin yok.". Deli mi ne?

"Falına bakacaktım?" diye seslendim arkasından bu bir hışımla kalkıp kapının yolunu tuttuğunda, duraksamadı bile. Kapının önünde ayakkabılarının bağcıklarını ayakkabısının içine sokup ayağına geçirirken botlarını, içinde kalmış olacak, "Hala anlamadın." dedi, "Senden bir kaç adım önce görüyorum ne geleceğini o kadar.".

Anlamadım. Aman, deli işte.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Sol Baştan Say

Artık kendime yılda bir bloga uğradığımda önce yazılanları okumayı yasaklamam lazım! Yine dokundu yazdıklarım kendime tabi ki. Bir de bi anda bir yıl önceki snapshot'a dönmek ne garip oluyor. Ne aynı kalmış, ne değişmiş görmek insanı çok şaşırtıyor. Ne önemliymiş, ne değilmiş. Ve zaman yine ne çabuk geçmiş. Visa slavery dedim durdum ama kalıcı oturum almama 1-2 ay kaldı, süreç başladı hatta, bir randevuya gidip alması kaldı diyebilirim. İş değiştirmeyi düşünmüyordum aslında ama ona rağmen içimde bir rahatlık hissi yok desem yalan olur. Köleliğimiz bitecek mi? Çok yakında! Bu işler çok enteresan aslında, sabbatical denen bir kafa izni var burada, nam-ı diğer ücretsiz izin. Geçen sene ortaları bu zamanlar için kalıcı oturum alınca sabbatical alırım, dolaşırım, tatile giderim, yapmak istediğim diğer şeylere vakit ayırırım falan gibi kabaca bir düşüncem vardı. Sonra iş yerinde önüme bir havuç tutturdular, koşmaya başladık yine. Ücretsiz izin düşüncesi şimdilik rafa kalktı gibi ama...
Devamı

Domates Biber Patlıcan

Yine her zamanki gibi blog'a uğradım ve önceki yazıları okumadan, göz yaşı dökmeden geçemedim. Sonra acaba hep üzgün yazılar mı yazacağım diye düşündüm. Aslında niyetim bu değil ama dijital de olsa elime kağıt kalem alınca melankoliye boğulmadan, içime dönmeden duramıyorum sanırım. Çok bunaldığımı hissediyorum bu aralar. Kontrolü elimde olmayan bir şeyler oluyormuş ve ben sürekli sürükleniyormuşum gibi hissediyorum. Visa slavery diyorlar ya hani, buna taktım kafayı. Sanki vize köleliğim bittiği gün her şey mükemmel olacakmış gibi. Biliyorum olmayacak ama seçememek, zorunda hissetmek beni biraz yordu sanırım. Gün sayıyor gibi hissediyorum kendimi günlere odaklanmadan. Günler böyle zor geçerken öte yandan bir bakıyorum 4 sene geçmiş. Şaka maka kalkıp gelişimden bu yana 4 koca sene geçmiş ve düşünüyorum da ne çok şey değişti. Değişmeye de devam ediyor. Dursun istiyorum her şey olduğu gibi kalsın, olmuyor. Bazen kafamdan geçenleri etrafıma söylemeyi bırak kendime bile itiraf edemiy...
Devamı

özgüven ve başkasının yerine utanmak

Bir insanın özgüveninin olmaması ne kadar kötüyse, "yersiz özgüven"i olması da inanın bana o kadar kötü. Kimseyi küçümsemek istemem ama hani "başkasının yerine utanmak" diye bir şey var ya, o çok fena bi his ya. Bu aralar da çok sık olmaya başladı bana. Televizyona çıkan abuk subuk insanlar zaten bende bu davranış biçiminin oluşmasının temel sebebi de, geçenlerde bir blog'a denk geldim, bir hatun arkadaşımız. Sonra baktım işte dünya küçük, yüksek lisanstan aşinayım kendisine ve hatun sınıftaki o sabah 8:40 dersine akşam partiye gidiyormuşçasına gelen o acayip kız. Her neyse, günlük kıyafet tarzım tadında bir yazı yayınlamış. Moda bloglarını çok seviyormuş ve bir yerlerden başlamak istiyormuş. Link veresim var durumun ne kadar vahim olduğunu görün diye ama çok iyi bir insan olduğum için veremiyorum. Şimdi modanın ne olduğunu tanımlamak lazım ama, bana sorarsanız colins'ten bir düz kot üstüne defacto'dan düz siyah bir hırka giyip, üşenmeyip fotoğrafın...
Devamı