magnetic tapes as secondary storage devices

File Structures isimli dersime çalışıyordum da, konunun birinde daldım gittim. Kasetler vardı eskiden. Şimdi bir kutunun içine istiflenmiş, dolaplardan birinin en kullanılmayan yerinde, hatta kapağını açmaya ihtiyaç duymadığımızdan önüne birşeyler koymaya çekinmediğimiz bir yerinde, durmaktalar. Halbuki çok eski değil, Mor ve Ötesi'nin albümünü aldığımı hatırlıyorum çıktığı gün, hatta o kaset 10. kasetim olduğu için, ve satın aldığım dükkan 10 kaset alana bir kaset hediye ettiği için, hediye bir Gripin kasedi vesilesiyle de tanışmış olmuştum Gripin ile. Walkman'im vardı sonra, auto reverse özellikli, ki bu o zamanlar için çok çılgın bir teknolojiydi hatırlarsanız.

Yavaş yavaş disketleri ve kasetleri kaldırmaya başlayışımızı da hatırlıyorum, alışkanlıkları terketmek zordu ama insanoğlu kendi rahatlığı için her şeyi yapardı ya, içine nerdeyse bir şarkı bile sığmayan disketleri kim napsındı cd ler var iken, dinlemek istediğin şarkıya pat diye gitmek varken kim napsındı bir kasedi baştan sona sarmayı. Çok değil bir iki sene sonra, "ohaa bu bilgisayarın disket sürücüsü var!" diye şaşırabilecek kadar çabuk unuttuk sizleri biz. Kasetleriyle duygusal bağ kuran ben bile unuttum sizleri, istemeye istemeye oldu, ama unuttum.

Çocukken düşünürdüm de, ailelerimizin "bizim zamanımızda bunlar bunlar yoktu" larını kendim büyüyünce söylemeyeceğim sanardım, çünkü o zamanki aklımla bana göre hemen hemen her şey bulunmuş, keşfedilmişti, daha neler neler çıkabilirdi ki ben büyüdüğümde şaşıracaktım? Oysa günlük hayatımızın sıradanlarından ne cep telefonu vardı, ne mp3 denen bir şey, ne dijital fotoğraf makineleri, ne de bilgisayar. Biz büyüyoruz, büyüdükçe şaşırıyoruz, şaşırdıkça terkediyoruz, terketmeyip eskiye takılı kaldıkça ölüyoruz. Sonra nostalji adı altında koleksiyoncuları kazıklıyoruz, Coldplay plakları satıyor, kaset şeklinde kutular tasarlıyoruz, insanların eskiye özlemini sömürüyoruz, sıradan geçmişten kar ediyoruz.

Bu böyle devam ediyor işte, ki müstakbel mesleğim de ittiriyor beni en gelişmiş teknolojiden yana ol diye, eh o yüzden şimdiden vedalaşmak isterim ipod'umla, çünkü bilirim çürüyecek o da eski kıymetlim walkman'im gibi, bir dolabın arkasında.

Yorumlar

Adsız dedi ki…
Geçmişi bir yana bırak, geleceğe kucak aç. ;)
Ölümsüzlüğü arıyor insanlar. Disket, kaset, cd, ipod hiçbir şey değil.
10 Kasım 2009 00:55
amie dedi ki…
üzülürüm yitip gidenlere.
13 Kasım 2009 23:40
Adsız dedi ki…
Herkes üzülür. Ama 'kim önüne geçebilir zamanın akışının?'
14 Kasım 2009 01:15
amie dedi ki…
ona bir itirazım yok. önüne geçemem. en azından sessiz sedasız unutulmasınlar isterim. veda töreni gibi.
14 Kasım 2009 11:38
Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Sol Baştan Say

Artık kendime yılda bir bloga uğradığımda önce yazılanları okumayı yasaklamam lazım! Yine dokundu yazdıklarım kendime tabi ki. Bir de bi anda bir yıl önceki snapshot'a dönmek ne garip oluyor. Ne aynı kalmış, ne değişmiş görmek insanı çok şaşırtıyor. Ne önemliymiş, ne değilmiş. Ve zaman yine ne çabuk geçmiş. Visa slavery dedim durdum ama kalıcı oturum almama 1-2 ay kaldı, süreç başladı hatta, bir randevuya gidip alması kaldı diyebilirim. İş değiştirmeyi düşünmüyordum aslında ama ona rağmen içimde bir rahatlık hissi yok desem yalan olur. Köleliğimiz bitecek mi? Çok yakında! Bu işler çok enteresan aslında, sabbatical denen bir kafa izni var burada, nam-ı diğer ücretsiz izin. Geçen sene ortaları bu zamanlar için kalıcı oturum alınca sabbatical alırım, dolaşırım, tatile giderim, yapmak istediğim diğer şeylere vakit ayırırım falan gibi kabaca bir düşüncem vardı. Sonra iş yerinde önüme bir havuç tutturdular, koşmaya başladık yine. Ücretsiz izin düşüncesi şimdilik rafa kalktı gibi ama...
Devamı

Domates Biber Patlıcan

Yine her zamanki gibi blog'a uğradım ve önceki yazıları okumadan, göz yaşı dökmeden geçemedim. Sonra acaba hep üzgün yazılar mı yazacağım diye düşündüm. Aslında niyetim bu değil ama dijital de olsa elime kağıt kalem alınca melankoliye boğulmadan, içime dönmeden duramıyorum sanırım. Çok bunaldığımı hissediyorum bu aralar. Kontrolü elimde olmayan bir şeyler oluyormuş ve ben sürekli sürükleniyormuşum gibi hissediyorum. Visa slavery diyorlar ya hani, buna taktım kafayı. Sanki vize köleliğim bittiği gün her şey mükemmel olacakmış gibi. Biliyorum olmayacak ama seçememek, zorunda hissetmek beni biraz yordu sanırım. Gün sayıyor gibi hissediyorum kendimi günlere odaklanmadan. Günler böyle zor geçerken öte yandan bir bakıyorum 4 sene geçmiş. Şaka maka kalkıp gelişimden bu yana 4 koca sene geçmiş ve düşünüyorum da ne çok şey değişti. Değişmeye de devam ediyor. Dursun istiyorum her şey olduğu gibi kalsın, olmuyor. Bazen kafamdan geçenleri etrafıma söylemeyi bırak kendime bile itiraf edemiy...
Devamı

özgüven ve başkasının yerine utanmak

Bir insanın özgüveninin olmaması ne kadar kötüyse, "yersiz özgüven"i olması da inanın bana o kadar kötü. Kimseyi küçümsemek istemem ama hani "başkasının yerine utanmak" diye bir şey var ya, o çok fena bi his ya. Bu aralar da çok sık olmaya başladı bana. Televizyona çıkan abuk subuk insanlar zaten bende bu davranış biçiminin oluşmasının temel sebebi de, geçenlerde bir blog'a denk geldim, bir hatun arkadaşımız. Sonra baktım işte dünya küçük, yüksek lisanstan aşinayım kendisine ve hatun sınıftaki o sabah 8:40 dersine akşam partiye gidiyormuşçasına gelen o acayip kız. Her neyse, günlük kıyafet tarzım tadında bir yazı yayınlamış. Moda bloglarını çok seviyormuş ve bir yerlerden başlamak istiyormuş. Link veresim var durumun ne kadar vahim olduğunu görün diye ama çok iyi bir insan olduğum için veremiyorum. Şimdi modanın ne olduğunu tanımlamak lazım ama, bana sorarsanız colins'ten bir düz kot üstüne defacto'dan düz siyah bir hırka giyip, üşenmeyip fotoğrafın...
Devamı