günler

Şimdi tatilin son demlerini yaşarken, Ankara'da sakin olabilmenin tadını çıkarmaya çalışmakta olan ben, tam da şimdi düz yazıyı daha çok sevdiğimi farkettim. Okuduğum kitap, Khaled Hosseini den Uçurtma Avcısı, az önceki doz aşımım sayesinde ağzıma sıçtı hafif hafif, ev kalabalık olmasa hüngür hüngür ağlayacağım, gözlerime dolan yaşları geriye geriye yolluyorum oysa. Beni en çok yoran, 'ileriyi planlamadan rahat edememe' özelliğimden mi kaynaklanıyor bilemiyorum ama, okuduğum şeylerin sonlarına önceden kafa yormasam, ve istemeden tahmin etmesem keşke. Öte yandan sabit el spliti kan dolaşımımı ve baş ağrım sabrımı zorlarken, aklıma sevgili doktorun 'Sık bilgisayar kullanıyor musun?' sorusu geliyor. Sırıtıyorum. 'Bilgisayar Mühendisliği okuyorum desem?' diyorum içimden,ve lanet mi okusam bu gerçeğe, yoksa mutlu mutlu gülümsesem mi, hala bilemiyorum. Şimdi midem gene üşütmüşcesine sinyaller yollarken bana, gerçekten de istemiyorum bunun yaşanmasını, sürekli araba yolculuğundaymışım da araba tutmuş gibi hissetmeyi, rennie mi çiğnesem? (Mary Jane e saygılar.) Ha bir de Tülin Şahin'in gazına gelip denediğimiz yöntem var ki kirpiklerim birbirine yapışmış durumda şu an ve ben kalkıp silmeye üşeniyorum onu, hatta elimi kirpiklerime götürerek eğlenmekteyim küçük partiküllerle. Uzaktakini çokça özledim, gelmeli artık, ve biraz Erasmus heyecanı , biraz da korkusu sardı bu aralar beni. Hala b12 eksikliği bana az sonra yazacağım cümleyi, ve söylemek üzere olduğum şeyi unutturmakta, bense iflah olmaz bir unutkanmışımcasına akışına bırakmaktayım olayları, sorgulamadan sessizce. Düşünmeyince daha rahatmış insan, tekrar tekrar farkediyorum bunu, ısrarla.

bi de: Ali Kırca'yı ekranda aniden görünce korktum, n'olmuş öle orman kaçkını gibi? (evet yaşlanıyorum..)

Yorumlar

EsraPınar dedi ki…
rennie çiğne, hepsi geçer.. ben de silemedim rimeli, göz kapaklarım kilo almış gibi hissettim. İnsan ordan da kilo alır mı acaba? Sormak lazım Tülin'e.
2 Eylül 2009 14:38
Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Sol Baştan Say

Artık kendime yılda bir bloga uğradığımda önce yazılanları okumayı yasaklamam lazım! Yine dokundu yazdıklarım kendime tabi ki. Bir de bi anda bir yıl önceki snapshot'a dönmek ne garip oluyor. Ne aynı kalmış, ne değişmiş görmek insanı çok şaşırtıyor. Ne önemliymiş, ne değilmiş. Ve zaman yine ne çabuk geçmiş. Visa slavery dedim durdum ama kalıcı oturum almama 1-2 ay kaldı, süreç başladı hatta, bir randevuya gidip alması kaldı diyebilirim. İş değiştirmeyi düşünmüyordum aslında ama ona rağmen içimde bir rahatlık hissi yok desem yalan olur. Köleliğimiz bitecek mi? Çok yakında! Bu işler çok enteresan aslında, sabbatical denen bir kafa izni var burada, nam-ı diğer ücretsiz izin. Geçen sene ortaları bu zamanlar için kalıcı oturum alınca sabbatical alırım, dolaşırım, tatile giderim, yapmak istediğim diğer şeylere vakit ayırırım falan gibi kabaca bir düşüncem vardı. Sonra iş yerinde önüme bir havuç tutturdular, koşmaya başladık yine. Ücretsiz izin düşüncesi şimdilik rafa kalktı gibi ama...
Devamı

Domates Biber Patlıcan

Yine her zamanki gibi blog'a uğradım ve önceki yazıları okumadan, göz yaşı dökmeden geçemedim. Sonra acaba hep üzgün yazılar mı yazacağım diye düşündüm. Aslında niyetim bu değil ama dijital de olsa elime kağıt kalem alınca melankoliye boğulmadan, içime dönmeden duramıyorum sanırım. Çok bunaldığımı hissediyorum bu aralar. Kontrolü elimde olmayan bir şeyler oluyormuş ve ben sürekli sürükleniyormuşum gibi hissediyorum. Visa slavery diyorlar ya hani, buna taktım kafayı. Sanki vize köleliğim bittiği gün her şey mükemmel olacakmış gibi. Biliyorum olmayacak ama seçememek, zorunda hissetmek beni biraz yordu sanırım. Gün sayıyor gibi hissediyorum kendimi günlere odaklanmadan. Günler böyle zor geçerken öte yandan bir bakıyorum 4 sene geçmiş. Şaka maka kalkıp gelişimden bu yana 4 koca sene geçmiş ve düşünüyorum da ne çok şey değişti. Değişmeye de devam ediyor. Dursun istiyorum her şey olduğu gibi kalsın, olmuyor. Bazen kafamdan geçenleri etrafıma söylemeyi bırak kendime bile itiraf edemiy...
Devamı

özgüven ve başkasının yerine utanmak

Bir insanın özgüveninin olmaması ne kadar kötüyse, "yersiz özgüven"i olması da inanın bana o kadar kötü. Kimseyi küçümsemek istemem ama hani "başkasının yerine utanmak" diye bir şey var ya, o çok fena bi his ya. Bu aralar da çok sık olmaya başladı bana. Televizyona çıkan abuk subuk insanlar zaten bende bu davranış biçiminin oluşmasının temel sebebi de, geçenlerde bir blog'a denk geldim, bir hatun arkadaşımız. Sonra baktım işte dünya küçük, yüksek lisanstan aşinayım kendisine ve hatun sınıftaki o sabah 8:40 dersine akşam partiye gidiyormuşçasına gelen o acayip kız. Her neyse, günlük kıyafet tarzım tadında bir yazı yayınlamış. Moda bloglarını çok seviyormuş ve bir yerlerden başlamak istiyormuş. Link veresim var durumun ne kadar vahim olduğunu görün diye ama çok iyi bir insan olduğum için veremiyorum. Şimdi modanın ne olduğunu tanımlamak lazım ama, bana sorarsanız colins'ten bir düz kot üstüne defacto'dan düz siyah bir hırka giyip, üşenmeyip fotoğrafın...
Devamı