frenzy


Çok kere düşünüyorum böyle yazılar yazmaya başlamadan önce ama fikir belirtmemde sanırsam bir sakınca yok. Sonunda ellerim geri gitmedi ve yazıyorum. Alfred Hitchcock'un 1972 yapımı filmi, Frenzy. Sondan da ikinci filmi hatta. Dvd'lerde yapılan indirimi gözardı edemeyip iyi ki de almışım. Sıradan izlemesi pek keyifli oluyor Hitchcock filmlerini.

Bu filminde kurbanlarını kravatıyla boğan bir katille karşı karşıyayız. Çok uğraştırmıyor Hitchcock sizi, filmin sonuna kadar kıvrandırmıyor da, başından sonuna biliyorsunuz katili, ve bu gerilimden kurtulup filmi izliyorsunuz. Belki de bu yönünü seviyorum bu yönetmenin. Direk, ve net geliyor bana. Özellikle film sonları, başta bana çok enteresan gelmiş olsa da, anlatmak istediğini anlatıyor, ve bitiyor film. Belki sonrası çok tahmin edilebilir olduğu için, belki de herkesin kendi hayalgücüne bırakmak için. Ama ben seviyorum o şekilde bitişlerini filmlerinin. Pat diye. '1 hafta sonra'larsız. Ya da karakterlerin hayatlarına tekrar nasıl devam ettiklerini görmeden. Direk ve net evet, katil kim gerilimi de yok, ee ne kaldı demeyin, bu, filmde gerilim yok anlamına gelmiyor elbette.

Bana sorarsanız izleyiciyi geren 3 nokta vardı filmde, cinayet anları, katilin aklanma çabaları (filmden çok detay vermemek için genelce yazıyorum) , ve müfettişin yemek saatleri. Enteresan gelebilir, ama kesinlikle söyleyebilirim ki diğer ikisine kıyasla çok daha fazla gerildim müfettişin evde yemek yediği sahnelerde. 'Katil kim acaba?' gerilimine laf sokmak istemem, nihayetinde yönetmenimizin kullanmadığı bir şey değil, ama yaratıcılığından ya da farklılığından olsa gerek, çok daha güzel bulduğumu söyleyebilirim filmlerinin içindeki mizah öğelerini.

Filmin başındaki ironiyi de en az filmlerinin bitiş tarzı kadar beğendim. Bu kadar etkileyici bir başlangıç belki de başka türlü yaratılamazdı.

İyi seyirler.

bi de: Hitchcock u şaşırmadan yazdığım için şaşırarak kendimi kutluyorum. bi de ironi kelimesini kullanmaktan hep korkuyorum. kullandım ama şimdi. :)

Yorumlar

Mary Jane dedi ki…
bi de arkadan bir yerden köpekle felan geçti mi hitchcock?
bi de "bi de " kısmında yazdığın hitchcock'a bak ve bence kendini o kadar da kutlama :D
27 Eylül 2009 11:57
amie dedi ki…
uff ya oraya kadar gel sonra yanlış yaz şaka gibi :D heyecanlanmışım :D
27 Eylül 2009 16:54
Mary Jane dedi ki…
bence de bi heyecan söz konusu :) düzelmiş ama
27 Eylül 2009 23:32
- dedi ki…
getirsene bunu bana, bana bunu.
28 Eylül 2009 20:52
Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Sol Baştan Say

Artık kendime yılda bir bloga uğradığımda önce yazılanları okumayı yasaklamam lazım! Yine dokundu yazdıklarım kendime tabi ki. Bir de bi anda bir yıl önceki snapshot'a dönmek ne garip oluyor. Ne aynı kalmış, ne değişmiş görmek insanı çok şaşırtıyor. Ne önemliymiş, ne değilmiş. Ve zaman yine ne çabuk geçmiş. Visa slavery dedim durdum ama kalıcı oturum almama 1-2 ay kaldı, süreç başladı hatta, bir randevuya gidip alması kaldı diyebilirim. İş değiştirmeyi düşünmüyordum aslında ama ona rağmen içimde bir rahatlık hissi yok desem yalan olur. Köleliğimiz bitecek mi? Çok yakında! Bu işler çok enteresan aslında, sabbatical denen bir kafa izni var burada, nam-ı diğer ücretsiz izin. Geçen sene ortaları bu zamanlar için kalıcı oturum alınca sabbatical alırım, dolaşırım, tatile giderim, yapmak istediğim diğer şeylere vakit ayırırım falan gibi kabaca bir düşüncem vardı. Sonra iş yerinde önüme bir havuç tutturdular, koşmaya başladık yine. Ücretsiz izin düşüncesi şimdilik rafa kalktı gibi ama...
Devamı

Domates Biber Patlıcan

Yine her zamanki gibi blog'a uğradım ve önceki yazıları okumadan, göz yaşı dökmeden geçemedim. Sonra acaba hep üzgün yazılar mı yazacağım diye düşündüm. Aslında niyetim bu değil ama dijital de olsa elime kağıt kalem alınca melankoliye boğulmadan, içime dönmeden duramıyorum sanırım. Çok bunaldığımı hissediyorum bu aralar. Kontrolü elimde olmayan bir şeyler oluyormuş ve ben sürekli sürükleniyormuşum gibi hissediyorum. Visa slavery diyorlar ya hani, buna taktım kafayı. Sanki vize köleliğim bittiği gün her şey mükemmel olacakmış gibi. Biliyorum olmayacak ama seçememek, zorunda hissetmek beni biraz yordu sanırım. Gün sayıyor gibi hissediyorum kendimi günlere odaklanmadan. Günler böyle zor geçerken öte yandan bir bakıyorum 4 sene geçmiş. Şaka maka kalkıp gelişimden bu yana 4 koca sene geçmiş ve düşünüyorum da ne çok şey değişti. Değişmeye de devam ediyor. Dursun istiyorum her şey olduğu gibi kalsın, olmuyor. Bazen kafamdan geçenleri etrafıma söylemeyi bırak kendime bile itiraf edemiy...
Devamı

özgüven ve başkasının yerine utanmak

Bir insanın özgüveninin olmaması ne kadar kötüyse, "yersiz özgüven"i olması da inanın bana o kadar kötü. Kimseyi küçümsemek istemem ama hani "başkasının yerine utanmak" diye bir şey var ya, o çok fena bi his ya. Bu aralar da çok sık olmaya başladı bana. Televizyona çıkan abuk subuk insanlar zaten bende bu davranış biçiminin oluşmasının temel sebebi de, geçenlerde bir blog'a denk geldim, bir hatun arkadaşımız. Sonra baktım işte dünya küçük, yüksek lisanstan aşinayım kendisine ve hatun sınıftaki o sabah 8:40 dersine akşam partiye gidiyormuşçasına gelen o acayip kız. Her neyse, günlük kıyafet tarzım tadında bir yazı yayınlamış. Moda bloglarını çok seviyormuş ve bir yerlerden başlamak istiyormuş. Link veresim var durumun ne kadar vahim olduğunu görün diye ama çok iyi bir insan olduğum için veremiyorum. Şimdi modanın ne olduğunu tanımlamak lazım ama, bana sorarsanız colins'ten bir düz kot üstüne defacto'dan düz siyah bir hırka giyip, üşenmeyip fotoğrafın...
Devamı