şehir

Son günlerimin modası Songs: Ohia dan parçalar dinlerken baş ağrımla baş etmeye çalışıyorum bilgisayarın başında. Bilgisayar karşısında ne kadar başarılı olabilirim bilemiyorum tabi, ama madem bu bilgisayara mahkumum en azından denemeliyim. Limon lifli saçmalıktan dışarı eller fırlıyor etcil garip bitkilerin uzantıları gibi, ye beni ye beni diyor bana, yok kararlıyım, gereksiz yere boğazımdan besin maddesi geçirmemeye.

Bugün bindiğim metro istasyondan boşluğa düştüğünde, havada süzülürcesine ilerlerken Ankara çarptı bir anda gözüme, farklı yönlere ilerleyen farklı arabaların içindeki farklı hayatlar, perdelerini sımsıkı üstlerine örtmüş farklı haneler, farklı farklı yükseklikteki binalar, mükemmel bir uyum çizdiler gözümde. Eskiden, çok eksiden bildiğim bir yermiş, çok tanıdıkmış ama çıkartamıyormuşum gibi geldi şehir bu sabah. Bir an sanki Ankara'dan bir daha dönmemek üzere ayırılıyormuşum gibi hissettim, anlık bir his. Yok bir yere gittiğim aslında ama, hüzünlendim bir anda, sanki buraya aitmişim, ama burada olmamam gerekircesine uzaklaşıyormuşum gibi. Yakın vadede düşünürsek var bir yolculuk uzaklara, ama her yolculuk gibi dönüşü de var yine Ankara'ya.

Meğerse mutluluğunu parklarına gömmüş, heyecanını dolmuşçulara satmış Ankara. Taksicilere öfkesini, yorgunluğunu yaşayanlarına vermiş. Otobüslerinin karnı tıka basa doymuş, (bu sırada benim de boğazımdan geçiyor limon lifleri..) alt geçitlerinde pisliklerini, kenar mahallelerde hastalıklarını biriktirmiş. Yüksek binaların tepesine güneşten kamaşan gözünü yerleştirirken, bodrumlarına hayallerini saklamış. Böyle böyle yayılmış etrafına. Zenginliğini şehir dışına atarken, en sevdiği en merkezi yerinde çok fazla kalmamaya, oraya yerleşmemeye karar vermiş. Gelsin geçsin yaşayanları istemiş. Çeşit çeşit kaldırımlarda anılarını eskitirken yaşayanları, o ağaçlar dikmiş kenarlarına, tanıkları olsun diye. Ziyaretçileri kaybolmasın diye koca koca tabelalar dikmiş yollara, üst geçitler koymuş farklı hayatlar kesişmesin, herkes kendi yoluna gitsin diye. . Ne çok kalabalık olmuş etrafı, nede yalnız kalmış. Aşk trafiği sadece belli zamanlarda kilitlenmiş, yoksa açıkmış seyir çoğu zaman. Kışları çok üşümüş, yazları çok terlemiş, hep söylenmiş, baharı hiç yakalayamamış.

Ölümü de kalp krizinden olmuş, çok çok yaşlandığında, gece uykusunda.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Sol Baştan Say

Artık kendime yılda bir bloga uğradığımda önce yazılanları okumayı yasaklamam lazım! Yine dokundu yazdıklarım kendime tabi ki. Bir de bi anda bir yıl önceki snapshot'a dönmek ne garip oluyor. Ne aynı kalmış, ne değişmiş görmek insanı çok şaşırtıyor. Ne önemliymiş, ne değilmiş. Ve zaman yine ne çabuk geçmiş. Visa slavery dedim durdum ama kalıcı oturum almama 1-2 ay kaldı, süreç başladı hatta, bir randevuya gidip alması kaldı diyebilirim. İş değiştirmeyi düşünmüyordum aslında ama ona rağmen içimde bir rahatlık hissi yok desem yalan olur. Köleliğimiz bitecek mi? Çok yakında! Bu işler çok enteresan aslında, sabbatical denen bir kafa izni var burada, nam-ı diğer ücretsiz izin. Geçen sene ortaları bu zamanlar için kalıcı oturum alınca sabbatical alırım, dolaşırım, tatile giderim, yapmak istediğim diğer şeylere vakit ayırırım falan gibi kabaca bir düşüncem vardı. Sonra iş yerinde önüme bir havuç tutturdular, koşmaya başladık yine. Ücretsiz izin düşüncesi şimdilik rafa kalktı gibi ama...
Devamı

Domates Biber Patlıcan

Yine her zamanki gibi blog'a uğradım ve önceki yazıları okumadan, göz yaşı dökmeden geçemedim. Sonra acaba hep üzgün yazılar mı yazacağım diye düşündüm. Aslında niyetim bu değil ama dijital de olsa elime kağıt kalem alınca melankoliye boğulmadan, içime dönmeden duramıyorum sanırım. Çok bunaldığımı hissediyorum bu aralar. Kontrolü elimde olmayan bir şeyler oluyormuş ve ben sürekli sürükleniyormuşum gibi hissediyorum. Visa slavery diyorlar ya hani, buna taktım kafayı. Sanki vize köleliğim bittiği gün her şey mükemmel olacakmış gibi. Biliyorum olmayacak ama seçememek, zorunda hissetmek beni biraz yordu sanırım. Gün sayıyor gibi hissediyorum kendimi günlere odaklanmadan. Günler böyle zor geçerken öte yandan bir bakıyorum 4 sene geçmiş. Şaka maka kalkıp gelişimden bu yana 4 koca sene geçmiş ve düşünüyorum da ne çok şey değişti. Değişmeye de devam ediyor. Dursun istiyorum her şey olduğu gibi kalsın, olmuyor. Bazen kafamdan geçenleri etrafıma söylemeyi bırak kendime bile itiraf edemiy...
Devamı

özgüven ve başkasının yerine utanmak

Bir insanın özgüveninin olmaması ne kadar kötüyse, "yersiz özgüven"i olması da inanın bana o kadar kötü. Kimseyi küçümsemek istemem ama hani "başkasının yerine utanmak" diye bir şey var ya, o çok fena bi his ya. Bu aralar da çok sık olmaya başladı bana. Televizyona çıkan abuk subuk insanlar zaten bende bu davranış biçiminin oluşmasının temel sebebi de, geçenlerde bir blog'a denk geldim, bir hatun arkadaşımız. Sonra baktım işte dünya küçük, yüksek lisanstan aşinayım kendisine ve hatun sınıftaki o sabah 8:40 dersine akşam partiye gidiyormuşçasına gelen o acayip kız. Her neyse, günlük kıyafet tarzım tadında bir yazı yayınlamış. Moda bloglarını çok seviyormuş ve bir yerlerden başlamak istiyormuş. Link veresim var durumun ne kadar vahim olduğunu görün diye ama çok iyi bir insan olduğum için veremiyorum. Şimdi modanın ne olduğunu tanımlamak lazım ama, bana sorarsanız colins'ten bir düz kot üstüne defacto'dan düz siyah bir hırka giyip, üşenmeyip fotoğrafın...
Devamı