atlas pasajı

İstanbul'dayım, yaramadı havası. Çok soğuk, rüzgarlı, hasta olmakla olmamak arasındaki ince çizgide sallana sallana yürüyorum. Aileyle gelince çok aşırı bir şey beklememek lazım İstanbul'dan tabi, ama çok güzel şehir be, yamuk yumuk binaları, saatler süren yolculuklarına rağmen baya güzel şehir. Sanki İstanbul bir insanın gençliğiymiş de, karmakarışık, kararsız, düzenli, ama heycanlı, hareketli, Ankara da yaşlılığıymış gibi. Sakin, düzenli, monoton, sıradan, alışılmış..

Yaşlılık demişken, anneme baktıkça üzülüyorum, üzüldükçe kendimi düşünüyorum, üzüldüğüme üzülüyorum, anlaşamayışımıza, yılların getirdiği farklılıklara, ve yılların getirdiği yaşlılığa.. Ama yapacak bir şey yok. Üzüle üzüle büyüyeceğiz, değil mi?

Burada hem iyiyim hem kötü. Daha doğrusu burada değil, 'bu aralar' olacak da, neyse. O kadar yorgunum ki şu an tatlı tatlı uykum geliyor sıcağı yiyince.

Notlarım belli oldu, hem güzel, hem değil, insanoğlu doyumsuz.

Bir yönetmen seçip de filmlerini izlemek gibi adeta, adam seçip rüyalarını görüyorum. Çok rüya görüyorum bu ara, ama hatırlamıyorum adam gibi hiçbirini. Keşke ben de Mary Jane gibi uzaklaşabilsem bi süreliğine hayatımdan. Yepyeni bir soluk almak gibi. Pause'a basmak gibi. Hoş olurdu.


Hayatıma yeni bir heyecan istiyorum, o heyecana alışıp, hep benimle dursun istiyorum. Alışılmış olsun, alışayım istiyorum.

Yorumlar

Mary Jane dedi ki…
buraya alışıyorum ben de. evime yatağıma. hatta duygusal bağlarımız bile kuruldu. ve bu beni korkutuyor. bu kadar kolay aslında alışmak bağlanmak, tek gereken şey yaşanmışlık ve zaman bence. sana bu alışılmışlığı bir anda birisi getirmicek, biri gelicek ve sen farkında olmadan içten içe bu istediklerine kavuşucaksın. İnanıyorum :)
1 Şubat 2009 21:00
Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Sol Baştan Say

Artık kendime yılda bir bloga uğradığımda önce yazılanları okumayı yasaklamam lazım! Yine dokundu yazdıklarım kendime tabi ki. Bir de bi anda bir yıl önceki snapshot'a dönmek ne garip oluyor. Ne aynı kalmış, ne değişmiş görmek insanı çok şaşırtıyor. Ne önemliymiş, ne değilmiş. Ve zaman yine ne çabuk geçmiş. Visa slavery dedim durdum ama kalıcı oturum almama 1-2 ay kaldı, süreç başladı hatta, bir randevuya gidip alması kaldı diyebilirim. İş değiştirmeyi düşünmüyordum aslında ama ona rağmen içimde bir rahatlık hissi yok desem yalan olur. Köleliğimiz bitecek mi? Çok yakında! Bu işler çok enteresan aslında, sabbatical denen bir kafa izni var burada, nam-ı diğer ücretsiz izin. Geçen sene ortaları bu zamanlar için kalıcı oturum alınca sabbatical alırım, dolaşırım, tatile giderim, yapmak istediğim diğer şeylere vakit ayırırım falan gibi kabaca bir düşüncem vardı. Sonra iş yerinde önüme bir havuç tutturdular, koşmaya başladık yine. Ücretsiz izin düşüncesi şimdilik rafa kalktı gibi ama...
Devamı

Domates Biber Patlıcan

Yine her zamanki gibi blog'a uğradım ve önceki yazıları okumadan, göz yaşı dökmeden geçemedim. Sonra acaba hep üzgün yazılar mı yazacağım diye düşündüm. Aslında niyetim bu değil ama dijital de olsa elime kağıt kalem alınca melankoliye boğulmadan, içime dönmeden duramıyorum sanırım. Çok bunaldığımı hissediyorum bu aralar. Kontrolü elimde olmayan bir şeyler oluyormuş ve ben sürekli sürükleniyormuşum gibi hissediyorum. Visa slavery diyorlar ya hani, buna taktım kafayı. Sanki vize köleliğim bittiği gün her şey mükemmel olacakmış gibi. Biliyorum olmayacak ama seçememek, zorunda hissetmek beni biraz yordu sanırım. Gün sayıyor gibi hissediyorum kendimi günlere odaklanmadan. Günler böyle zor geçerken öte yandan bir bakıyorum 4 sene geçmiş. Şaka maka kalkıp gelişimden bu yana 4 koca sene geçmiş ve düşünüyorum da ne çok şey değişti. Değişmeye de devam ediyor. Dursun istiyorum her şey olduğu gibi kalsın, olmuyor. Bazen kafamdan geçenleri etrafıma söylemeyi bırak kendime bile itiraf edemiy...
Devamı

özgüven ve başkasının yerine utanmak

Bir insanın özgüveninin olmaması ne kadar kötüyse, "yersiz özgüven"i olması da inanın bana o kadar kötü. Kimseyi küçümsemek istemem ama hani "başkasının yerine utanmak" diye bir şey var ya, o çok fena bi his ya. Bu aralar da çok sık olmaya başladı bana. Televizyona çıkan abuk subuk insanlar zaten bende bu davranış biçiminin oluşmasının temel sebebi de, geçenlerde bir blog'a denk geldim, bir hatun arkadaşımız. Sonra baktım işte dünya küçük, yüksek lisanstan aşinayım kendisine ve hatun sınıftaki o sabah 8:40 dersine akşam partiye gidiyormuşçasına gelen o acayip kız. Her neyse, günlük kıyafet tarzım tadında bir yazı yayınlamış. Moda bloglarını çok seviyormuş ve bir yerlerden başlamak istiyormuş. Link veresim var durumun ne kadar vahim olduğunu görün diye ama çok iyi bir insan olduğum için veremiyorum. Şimdi modanın ne olduğunu tanımlamak lazım ama, bana sorarsanız colins'ten bir düz kot üstüne defacto'dan düz siyah bir hırka giyip, üşenmeyip fotoğrafın...
Devamı