laktik asit.

Mary Jane ile sonunda pilatese gitmeye başladık. Sabah bi gittim erkenden gelmiş heyecanlı gözlerle beni bekliyo. Salona girip ilk şaşkınlığımızı attıktan sonra başladık hocamızı takip etmeye. Bi yandan hocayı takip ediyorum, bi yandan Mary Jane'e kayıyo gözüm ister istemez çünkü önümde, bi yandan da teyzelere bakıyorum napıyolar falan diye, arada da aynadan kendime göz atıyorum bakıyorum hareketi doğru yapıyorum sanarken alakam yokmuş hareketle falan, düzeltiyorum. Bi ara Mary Jane pilatesi Matrix'e bağladı. Ayaklarımız açık parmak uçlarımızın üzerinde durup ellerimizi açtığımız bi anda bi baktım bizimki Matrix ile hafızalara kazınmış duruşu yapıyo, hani bi de hareketi doğru yaptığını sanıyo, yüzünde kendinden emin bi ifade, beni bi gülme aldı tabi. Bi yandan ritmi yakalamaya çalışıyorum falan. Teyzeler desen zaten kafalarına göre takılıyolar, ciddi olmaya çalışıyorum , dayanamıyorum gülüyorum falan derken oflamalar puflamalar öldüm bittim yoruldumlarla baktım seans bitiverdi.

Biz bi çıktık salak salak sırıtıyoruz, bi mutlu olduk bize bi seansla bi dinginlik geliverdi meğerse uzun zamandır tek ihtiyacım spor yapmakmış. O kadar ki yarın spor var sandım bi ara, sonra olmadığını anlayınca üzüldüm falan nasıl bi şuursuzsam. Neyse günün devamında okula gittim derse girdim falan, sonra biraz gözyaşı, onun üstüne bi de annem canımı sıktı, eve geldim direk yattım, uyumuşum. Bütün gece şöyle bi rüya gördüm: Kalbimden yaralanmışım ben, kalbimde bir sancı, sürekli hastaneye gitmeye çalışıyoruz, hastaneye varsak sıra bekliyoruz, ama sürekli bir acı var kalbimde, ve bi türlü çözemiyoruz, sanki tüm gece kalbim ağrıdı, öyle bi hisle uyandım. Uyumadan önce yaşadıklarıma hissettiklerime bağladım gözümü açınca bi anda. Sonra son derece sıradan bi şekilde diğer tarafa dönüp uykuya devam etmek isterken acı bi şekilde farkettim ki hiçbi yerimi kıpırdatamıyorum.

Hamlamışım arkadaş hem de öyle böyle değil. Vücudumun bütün kaslarını hissediyorum resmen, acısız oturmam kalkmam yürümem mümkün değil. Yüzümde acılı bi ifade, yatıyorum.

Üstüne bi de internette hamlama laktik asit falan filan diye geziniyodum, işte yazılar okuyorum forumlara girip çıkıyorum google beni yönlendirdikçe falan, bi garibim ilk ağırlık kaldırma seansında çok hamlamış da tavsiye istiyo nasıl rahatlatabilirim bacaklarımı falan diye, birisi de şey yazmış hamlama için:
"Arkadaşım bilim bile bunun nedenini çözemedi."

Atma Recep din kardeşiyiz demek istiyorum bu noktada. Bilim bile bunun nedenini çözememişmiş, nası bi özgüvenle sıkıyosa eleman.

Bilim çözemedi (!) ama ben çözdüm, hamlamanın nedeni pilates arkadaş. Öpüyorum.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Sol Baştan Say

Artık kendime yılda bir bloga uğradığımda önce yazılanları okumayı yasaklamam lazım! Yine dokundu yazdıklarım kendime tabi ki. Bir de bi anda bir yıl önceki snapshot'a dönmek ne garip oluyor. Ne aynı kalmış, ne değişmiş görmek insanı çok şaşırtıyor. Ne önemliymiş, ne değilmiş. Ve zaman yine ne çabuk geçmiş. Visa slavery dedim durdum ama kalıcı oturum almama 1-2 ay kaldı, süreç başladı hatta, bir randevuya gidip alması kaldı diyebilirim. İş değiştirmeyi düşünmüyordum aslında ama ona rağmen içimde bir rahatlık hissi yok desem yalan olur. Köleliğimiz bitecek mi? Çok yakında! Bu işler çok enteresan aslında, sabbatical denen bir kafa izni var burada, nam-ı diğer ücretsiz izin. Geçen sene ortaları bu zamanlar için kalıcı oturum alınca sabbatical alırım, dolaşırım, tatile giderim, yapmak istediğim diğer şeylere vakit ayırırım falan gibi kabaca bir düşüncem vardı. Sonra iş yerinde önüme bir havuç tutturdular, koşmaya başladık yine. Ücretsiz izin düşüncesi şimdilik rafa kalktı gibi ama...
Devamı

Domates Biber Patlıcan

Yine her zamanki gibi blog'a uğradım ve önceki yazıları okumadan, göz yaşı dökmeden geçemedim. Sonra acaba hep üzgün yazılar mı yazacağım diye düşündüm. Aslında niyetim bu değil ama dijital de olsa elime kağıt kalem alınca melankoliye boğulmadan, içime dönmeden duramıyorum sanırım. Çok bunaldığımı hissediyorum bu aralar. Kontrolü elimde olmayan bir şeyler oluyormuş ve ben sürekli sürükleniyormuşum gibi hissediyorum. Visa slavery diyorlar ya hani, buna taktım kafayı. Sanki vize köleliğim bittiği gün her şey mükemmel olacakmış gibi. Biliyorum olmayacak ama seçememek, zorunda hissetmek beni biraz yordu sanırım. Gün sayıyor gibi hissediyorum kendimi günlere odaklanmadan. Günler böyle zor geçerken öte yandan bir bakıyorum 4 sene geçmiş. Şaka maka kalkıp gelişimden bu yana 4 koca sene geçmiş ve düşünüyorum da ne çok şey değişti. Değişmeye de devam ediyor. Dursun istiyorum her şey olduğu gibi kalsın, olmuyor. Bazen kafamdan geçenleri etrafıma söylemeyi bırak kendime bile itiraf edemiy...
Devamı

özgüven ve başkasının yerine utanmak

Bir insanın özgüveninin olmaması ne kadar kötüyse, "yersiz özgüven"i olması da inanın bana o kadar kötü. Kimseyi küçümsemek istemem ama hani "başkasının yerine utanmak" diye bir şey var ya, o çok fena bi his ya. Bu aralar da çok sık olmaya başladı bana. Televizyona çıkan abuk subuk insanlar zaten bende bu davranış biçiminin oluşmasının temel sebebi de, geçenlerde bir blog'a denk geldim, bir hatun arkadaşımız. Sonra baktım işte dünya küçük, yüksek lisanstan aşinayım kendisine ve hatun sınıftaki o sabah 8:40 dersine akşam partiye gidiyormuşçasına gelen o acayip kız. Her neyse, günlük kıyafet tarzım tadında bir yazı yayınlamış. Moda bloglarını çok seviyormuş ve bir yerlerden başlamak istiyormuş. Link veresim var durumun ne kadar vahim olduğunu görün diye ama çok iyi bir insan olduğum için veremiyorum. Şimdi modanın ne olduğunu tanımlamak lazım ama, bana sorarsanız colins'ten bir düz kot üstüne defacto'dan düz siyah bir hırka giyip, üşenmeyip fotoğrafın...
Devamı