midas.

Sır tutmanın neden zor bir şey olduğunu düşünüyordum bugün. Bir şey öğreniyorsun, özellikle söylenmemesi gereken biri var. Çok hayati bir mesele de değil. Dedikodu gibi daha çok diyelim, işi masumlaştıralım. Tamam söylemiyorsun, tutabiliyorsun içinde, zaten normalde aklına bile gelmeyecek olan bu bilginin, "sır" damgası yiyince sürekli akla gelmesini geçtim, ama "Midas'ın kulakları eşek kulaklarııııııııııı" şeklinde yankılanıp durması var bir de içindeki kuyuda. İçinde patlamak üzere olan bu şeye dayanıyorsun, tutuyorsun içinde de, buna dayanmayı bu kadar güç kılan ne? Daha doğrusu o söyleme arzusu nereden geliyor, diye düşünüyordum.

Buldum. Bence sır tutmayı en zor kılan şey, söylediğinde söylediğin kişide yaratacağı etki. Eğer şaşırtacak bir şeyse özellikle, "hadi lan!" dedirtecekse, gel de tut sen bu sırrı. Muhabbet oraya yaklaşır, dilinin ucuna geliverir, zararsızdır da üstelik, hem de en güzeli olacaktır, sen söyler söylemez gözler faltaşı gibi açılıp "abi cidden mi??" diye eee'lemeye başlayacaktır, ama yok, söyleyemezsin. Söz verdin ya. Salak salak sırıtırsın. Ya da dalıverirsin. Bir şey söyleyecek gibi olur son anda hatırlar susarsın. "Noldu?" derler, "ne bilim öle aklıma bişey geldi", "dalmışım yaa", "ne diyeceğimi unuttum"larla geçiştiriverirsin, halbuki içinde bir ses, "Midas'ın kulakları eşek kulaklarııııı...!".. Bir de tribe girer insan. Çok bir şey yapmış gibi, "tabi ya, öyleymiş" bakışını takınır bi de bu söyleyen kişi, surata bir zafer yerleşir. Bi de bu olayların daha küçük yaşlar versiyonunda, ben senden daha önce öğrendim, ya da beni söylemeye layık gördüler egosu da vardır. Hepsini, ama hepsini, "bak ama kimseye söyleme ha" takip eder. Boku çıkmış arkadaşlıklarda, sırrınız oraya buraya saçılır, bir "bak ama kimseye söyleme ha" zinciri ile.

Her neyse ne diyordum, dolayısıyla inanmam karşımdaki saf saf sırıtıp da noldu dediğinizde hiiiç derse, ne bileyim aklıma bir şey geldi derse, ne diyecektin deyince, ay unuttum derse, inanmam lan tabi, kendimden biliyorum, inanır mıyım.

Söyleyin lan o sırrı. "Hadi beee!" diye en şaşıran halimle tepki verip, sizi mutlu edicem.
Bi kere söle be. Nolur.

-Ayrıca sır tutabiliyorum ben, ama Midas'ın kulakları eşek kulakları.-
-hıh.-

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Sol Baştan Say

Artık kendime yılda bir bloga uğradığımda önce yazılanları okumayı yasaklamam lazım! Yine dokundu yazdıklarım kendime tabi ki. Bir de bi anda bir yıl önceki snapshot'a dönmek ne garip oluyor. Ne aynı kalmış, ne değişmiş görmek insanı çok şaşırtıyor. Ne önemliymiş, ne değilmiş. Ve zaman yine ne çabuk geçmiş. Visa slavery dedim durdum ama kalıcı oturum almama 1-2 ay kaldı, süreç başladı hatta, bir randevuya gidip alması kaldı diyebilirim. İş değiştirmeyi düşünmüyordum aslında ama ona rağmen içimde bir rahatlık hissi yok desem yalan olur. Köleliğimiz bitecek mi? Çok yakında! Bu işler çok enteresan aslında, sabbatical denen bir kafa izni var burada, nam-ı diğer ücretsiz izin. Geçen sene ortaları bu zamanlar için kalıcı oturum alınca sabbatical alırım, dolaşırım, tatile giderim, yapmak istediğim diğer şeylere vakit ayırırım falan gibi kabaca bir düşüncem vardı. Sonra iş yerinde önüme bir havuç tutturdular, koşmaya başladık yine. Ücretsiz izin düşüncesi şimdilik rafa kalktı gibi ama...
Devamı

Domates Biber Patlıcan

Yine her zamanki gibi blog'a uğradım ve önceki yazıları okumadan, göz yaşı dökmeden geçemedim. Sonra acaba hep üzgün yazılar mı yazacağım diye düşündüm. Aslında niyetim bu değil ama dijital de olsa elime kağıt kalem alınca melankoliye boğulmadan, içime dönmeden duramıyorum sanırım. Çok bunaldığımı hissediyorum bu aralar. Kontrolü elimde olmayan bir şeyler oluyormuş ve ben sürekli sürükleniyormuşum gibi hissediyorum. Visa slavery diyorlar ya hani, buna taktım kafayı. Sanki vize köleliğim bittiği gün her şey mükemmel olacakmış gibi. Biliyorum olmayacak ama seçememek, zorunda hissetmek beni biraz yordu sanırım. Gün sayıyor gibi hissediyorum kendimi günlere odaklanmadan. Günler böyle zor geçerken öte yandan bir bakıyorum 4 sene geçmiş. Şaka maka kalkıp gelişimden bu yana 4 koca sene geçmiş ve düşünüyorum da ne çok şey değişti. Değişmeye de devam ediyor. Dursun istiyorum her şey olduğu gibi kalsın, olmuyor. Bazen kafamdan geçenleri etrafıma söylemeyi bırak kendime bile itiraf edemiy...
Devamı

özgüven ve başkasının yerine utanmak

Bir insanın özgüveninin olmaması ne kadar kötüyse, "yersiz özgüven"i olması da inanın bana o kadar kötü. Kimseyi küçümsemek istemem ama hani "başkasının yerine utanmak" diye bir şey var ya, o çok fena bi his ya. Bu aralar da çok sık olmaya başladı bana. Televizyona çıkan abuk subuk insanlar zaten bende bu davranış biçiminin oluşmasının temel sebebi de, geçenlerde bir blog'a denk geldim, bir hatun arkadaşımız. Sonra baktım işte dünya küçük, yüksek lisanstan aşinayım kendisine ve hatun sınıftaki o sabah 8:40 dersine akşam partiye gidiyormuşçasına gelen o acayip kız. Her neyse, günlük kıyafet tarzım tadında bir yazı yayınlamış. Moda bloglarını çok seviyormuş ve bir yerlerden başlamak istiyormuş. Link veresim var durumun ne kadar vahim olduğunu görün diye ama çok iyi bir insan olduğum için veremiyorum. Şimdi modanın ne olduğunu tanımlamak lazım ama, bana sorarsanız colins'ten bir düz kot üstüne defacto'dan düz siyah bir hırka giyip, üşenmeyip fotoğrafın...
Devamı