yırtık çorap

Tatildeyken aklımdaydı bu konu da, artık dün de tatilden dönüp ailecek görüştüğümüz bir aileye yemeğe gittiğimizde başıma gelince, dedim artık farz oldu bunu yazmak.

Bunu da hep düşünür dururdum da utanırdım. Halbuki niye utanıyorsam, ayağa giydiğin çorap işte. Hem nankör olan o, benim ne suçum var ki, di mi?

Bu çorap dediğimiz nankör giyecek, ki 'gerçekten' nankördür, artık başparmaklarımızla mı anlaşamaz, amaan çorap al gitsin nolacak diye dandik çorap aldığımızdan mıdır, yoksa sırf inadına özellikle mi yapıyor, ya da bir benim mi başıma geliyor bilmem ama, yırtılıyor işte. Aşınıyor işte bir şekilde, ömrü doluyor. Yırtılmasına yırtılıyor da buradaki enteresan kısım şu ki, öyle evde ayağına giyerken, boş boş otururken ya da ayakkabını hiç çıkarmayacağın zamanlarda yırtılmaz. Mesela bütün gün sokakta gezersin ayakların haşat olana kadar ayakkabının içinde yok yırtılmaz. Ama mesela o günün sonunda sen ola ki evinden başka bir yere gideceksen, hah, yırtılır işte. Zamanını bekler. Özellikle misafirliğe gitmişsen, ilk defa spontan bir programla bir arkadaşına uğramışsan, ayakkabıcıda ayakkabı deneyeceksen falan yırtık bulursun o çorabı. Sinsi işte. Kötü hissettirir adama kendini, yırtık çorapla gezen insan olursun 2 saniyede. Ya hani aslına bakarsanız evime birisi gelse çorabı yırtılmış olsa gerçekten de umrumda olmaz, olabilir yani böyle şeyler, hiç kötü bir şey de düşünmem ama insanın başına gelince insan böyle düşünemiyo ki, kimbilir ne diyo ulan karşıdaki içinden diyo, küfrediyo o yırtık çoraba, tam zamanıydı di mi yırtılmanın?

Ama sanırım en sinir bozucusu da aceleyle evden çıkacaksındır, ayağına çorabı geçirirsin, aa yırtık gibi bu biraz, üşenirsin de aman okula gidip gelcem, kim görcek dersin ya, işte o gün senin kesin bir yere gidip ayakkabını çıkarman gerekir, giyme o yırtık çorabı , at çöpe, üşenme yenisini giy! Murphy çünkü bu kesin başka bir yere uğraman gerekir, gözün kör olsun Murphy.

Çorap nankördür, sinsidir, içten pazarlıklıdır.. Tamam yırtılacaksın da, evde yırtıl, çekmecede yırtıl, ne bileyim hatta yırtılıp git kendi kendini çöpe at, imha et falan. Misafirlikte yırtılan çoraplara son!


Yorumlar

sedaaağ dedi ki…
lanetler çoraba değil aslında murphy ye olmalı, isyanımız çoraplara ;ama özü murphy de. küçük bir noktada kafam karışmakta. çorap murphy nin en çok söz geçirdiği şey midir? anısı tam olarak ben de olmasa da,hiç markalı çorabım olmadı belki o yüzdendir.
31 Ağustos 2009 12:25
amie dedi ki…
bayıldım yorumuna :D
31 Ağustos 2009 22:28
EsraPınar dedi ki…
Yazıyı okurken aklıma sık sık yaşadığım şu his geldi. Aynen dediğin bir senaryoyu yaşıyorsun, günün geçmiş ve akşamına ilk defa gittiğin bir evde ayakkabılarını çıkarıyorsun... Ayakkabını çıkarırken, yani tam o esnada, "acaba çorabım yırtık mı?" hissi ne kadar kötü bir duygudur, değil mi?
Yoksa siz o ani korkuyu hissetmez misiniz?
1 Eylül 2009 13:13
Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Sol Baştan Say

Artık kendime yılda bir bloga uğradığımda önce yazılanları okumayı yasaklamam lazım! Yine dokundu yazdıklarım kendime tabi ki. Bir de bi anda bir yıl önceki snapshot'a dönmek ne garip oluyor. Ne aynı kalmış, ne değişmiş görmek insanı çok şaşırtıyor. Ne önemliymiş, ne değilmiş. Ve zaman yine ne çabuk geçmiş. Visa slavery dedim durdum ama kalıcı oturum almama 1-2 ay kaldı, süreç başladı hatta, bir randevuya gidip alması kaldı diyebilirim. İş değiştirmeyi düşünmüyordum aslında ama ona rağmen içimde bir rahatlık hissi yok desem yalan olur. Köleliğimiz bitecek mi? Çok yakında! Bu işler çok enteresan aslında, sabbatical denen bir kafa izni var burada, nam-ı diğer ücretsiz izin. Geçen sene ortaları bu zamanlar için kalıcı oturum alınca sabbatical alırım, dolaşırım, tatile giderim, yapmak istediğim diğer şeylere vakit ayırırım falan gibi kabaca bir düşüncem vardı. Sonra iş yerinde önüme bir havuç tutturdular, koşmaya başladık yine. Ücretsiz izin düşüncesi şimdilik rafa kalktı gibi ama...
Devamı

Domates Biber Patlıcan

Yine her zamanki gibi blog'a uğradım ve önceki yazıları okumadan, göz yaşı dökmeden geçemedim. Sonra acaba hep üzgün yazılar mı yazacağım diye düşündüm. Aslında niyetim bu değil ama dijital de olsa elime kağıt kalem alınca melankoliye boğulmadan, içime dönmeden duramıyorum sanırım. Çok bunaldığımı hissediyorum bu aralar. Kontrolü elimde olmayan bir şeyler oluyormuş ve ben sürekli sürükleniyormuşum gibi hissediyorum. Visa slavery diyorlar ya hani, buna taktım kafayı. Sanki vize köleliğim bittiği gün her şey mükemmel olacakmış gibi. Biliyorum olmayacak ama seçememek, zorunda hissetmek beni biraz yordu sanırım. Gün sayıyor gibi hissediyorum kendimi günlere odaklanmadan. Günler böyle zor geçerken öte yandan bir bakıyorum 4 sene geçmiş. Şaka maka kalkıp gelişimden bu yana 4 koca sene geçmiş ve düşünüyorum da ne çok şey değişti. Değişmeye de devam ediyor. Dursun istiyorum her şey olduğu gibi kalsın, olmuyor. Bazen kafamdan geçenleri etrafıma söylemeyi bırak kendime bile itiraf edemiy...
Devamı

özgüven ve başkasının yerine utanmak

Bir insanın özgüveninin olmaması ne kadar kötüyse, "yersiz özgüven"i olması da inanın bana o kadar kötü. Kimseyi küçümsemek istemem ama hani "başkasının yerine utanmak" diye bir şey var ya, o çok fena bi his ya. Bu aralar da çok sık olmaya başladı bana. Televizyona çıkan abuk subuk insanlar zaten bende bu davranış biçiminin oluşmasının temel sebebi de, geçenlerde bir blog'a denk geldim, bir hatun arkadaşımız. Sonra baktım işte dünya küçük, yüksek lisanstan aşinayım kendisine ve hatun sınıftaki o sabah 8:40 dersine akşam partiye gidiyormuşçasına gelen o acayip kız. Her neyse, günlük kıyafet tarzım tadında bir yazı yayınlamış. Moda bloglarını çok seviyormuş ve bir yerlerden başlamak istiyormuş. Link veresim var durumun ne kadar vahim olduğunu görün diye ama çok iyi bir insan olduğum için veremiyorum. Şimdi modanın ne olduğunu tanımlamak lazım ama, bana sorarsanız colins'ten bir düz kot üstüne defacto'dan düz siyah bir hırka giyip, üşenmeyip fotoğrafın...
Devamı